Δεν υπάρχει πλέον η ψευδαίσθηση πως κινούμαστε στην κατεύθυνση ενός ελεύθερου και όμορφου μέλλοντος, αλλά προς μία κατάσταση κλιματικής αλλαγής και καταστροφής από εμφύλιους πολέμους, που διαχωρίζεται ανάμεσα σε δικτατορίες και αυξανόμενα αδύναμες δημοκρατίες. Γι αυτό οι αρχηγοί των G20 στηρίζονται όλο και περισσότερο στις αστυνομικές δυνάμεις, στο σημείο που τους αφήνουν να διαγράφουν τη πολιτική του κράτους αψηφώντας δικαστικές εντολές. Χωρίς τους εκπρόσωπους της ωμής βίας στο πλευρό τους, η άρχουσα τάξη θα βουλιάξει, και το γνωρίζουν.
Mε εντάσεις ξεκίνησε την Κυριακή η εβδομάδα διαδηλώσεων κατά του summit των G20 στο Αμβούργο. Μια εκτενής δικαστική μάχη κορυφώθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας που επικύρωσε το δικαίωμα του αντικαπιταλιστικού camp να στήσει τις σκηνές του στο Αμβούργο. Όμως, όταν οι διαδηλωτές αποπειράθηκαν να το πράξουν, η αστυνομία εμπόδισε κάθε πρόσβαση στο πάρκο, παραβιάζοντας άμεσα τη δικαστική απόφαση και διενεργώντας μία βίαιη έφοδο κατα την οποία εκατοντάδες αστυνομικοί
περικύκλωσαν και επιτέθηκαν σε διαδηλωτές, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έκαναν κατάσχεση προσωπικών αντικειμένων των διαδηλωτών. Η ακόλουθη μαρτυρία αποτελεί παράδειγμα του κόσμου που αντιπροσωπεύει το G20 summit- ένα κόσμο όπου οι ''ειρηνικές διαδηλώσεις'' και οι δικαστικές διαδικασίες υπάρχουν μόνο για να αποσπάσουν την προσοχή αυτών που είναι αφελείς, ενώ τα καπρίτσια των σωμάτων ασφαλείας αποτελούν νόμο για τη χώρα. Δεν προκαλεί καμία έκπληξη η προετοιμασία των ανθρώπων να παλέψουν ενάντια στους G20.
Η παθητική διαδήλωση που οργάνωσε διάφορες μη-κερδοσκοπικές ομάδες την Κυριακή δεν αφορούσε κατ εξοχήν τους αρχηγούς των G20 αλλα τις πολιτικές που αυτοί προωθούν- λες και το να κρατάς ένα πανό θα μπορούσε ποτέ να επηρεάσει την πολιτική του κράτους. Οι πραγματικές διαδηλώσεις έχουν διοργανωθεί για να λάβουν χώρα αργότερα μέσα στην εβδομάδα κατά τη διάρκεια του summit.
Η ομάδα που είχε αρχικά δημιουργηθεί για να οργανώσει ενα χώρο κατασκήνωσης για τους διαδηλωτές κατά τη διάρκεια του G20 είχε διασπαστεί, με την ομάδα που φοβόταν οτιδήποτε προμύνηε ''βία'' ή εναντίωση στον καπιταλισμό, παίρνοντας ένα καθαρά συμβολικό χώρο μακριά από το κέντρο της πόλης, ενώ η άλλη ομάδα συνέχισε να παλευει για ένα χώρο μέσα στην πόλη και κέρδισε έχοντας με το μέρος της απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου της Γερμανίας.
Φτάνουμε στο Enterwerder Park αργά το απόγευμα. Εκατοντάδες διαδηλωτές γεμάτοι ελπίδα μαζεύονται στις εισόδους του παρκου και παραμένουν εκτός του χώρου αφου την εισοδο τους εμποδίζουν αστυνομικοί των ΜΑΤ. Η αστυνομία έχει γεμίσει την περιοχή με τεθωρακισμένες κλουβες, έχει κλείσει τους δρόμους, σταματάει και ακινητοποιεί οχήματα που ανήκουν σε διαδηλωτές και οποιονδήποτε άλλο θεωρεί ύποπτο. Οι διαδηλωτές έχουν στήσει μια προσωρινή συγκέντρωση στις εισόδους, σερβίρουν νόστιμο goulash σε όποιον το θέλει και συζητούν για το τι θα κάνουν. Υπάρχει έντονη οργή γι' αυτό που κάνει η αστυνομία, αψηφώντας την δικαστική απόφαση που μας επιτρέπει να εισέλθουμε στο πάρκο, αλλα κανεις δεν έχει ιδέα τι να κάνουμε. Εκτός από την αστυνομική ρητορική για ''βία'' και ''εξεγερμένους'' κανείς από εμάς δεν έχει έρθει προετοιμασμένος για συμπλοκή.
Δεν υπάρχει νόημα να προσπαθούμε να κάνουμε διάλογο με τους μπάτσους. Η έκφραση τους είναι κενή: το άδειο βλέμμα τους μας διαπερνά σαν να μην είμαστε εκεί. Οι διαφημίσεις διαθέσιμων θέσεων εργασίας στις θωρακισμένες κλούβες δείχνουν μοντέρνους Γερμανούς με ανδρόγυνο κούρεμα και φρέσκα πρόσωπα που φαντάζουν αφύσικα σκληρά και αδιάφορα. Παρακολουθώ την αντίδραση των συντρόφων μου: ''Πριν'' λέω εγώ δείχνοντας ένα πόστερ και ''μετά'' δείχνοντας με το δάκτυλό μου ένα γκριζομάλλη αστυνομικό που το στοιχειωμένο πρόσωπό του δείχνει τι μπορεί να πάθει κανείς αν περάσει μια ζωή εκτελώντας εντολές.
Η αστυνομία συνεχίζει να λαμβάνει δρακόντεια μέτρα, εγκαθιστώντας νέα σημεία ελέγχου στον δρόμο και την είσοδο. Στήνουν μπλόκα σε πολλαπλές γραμμές για να εμποδίσουν οποιονδήποτε θελήσει να προσφέρει τρόφιμα στους διαδηλωτές που στέκονται στην είσοδο- λένε πως κάποιος κατάφερε να πετάξει μήλα πάνω από τα κεφάλια τους για να προσφέρει κάτι στους διαδηλωτές. Γαμημένοι τρομοκράτες!
Μία ντόπια γυναίκα μου εξομολογείται πως παρόλο που θα μαζευτεί η αστυνομία από κάθε πόλη της Γερμανίας, αυτή εδώ είναι η τοπική αστυνομία του Αμβούργου. Τους γνωρίζει προσωπικά από την παρουσία της στις διαδηλώσεις που γίνονται εδώ- ένας από αυτούς, της έσπασε το σαγόνι και μετά αποπειράθηκε να την χτυπήσει ξανά σε μια επόμενη διαδήλωση.
Απλωθήκαμε στην περιοχή για να βρούμε άλλες διόδους προς τη συνέλευση γύρω από την είσοδο. Ως γεγονός υπήρχαν αρκετοί δρόμοι που οι αστυνομία δεν είχε καν προσέξει. Αντί να μαζευόμαστε σε μέρη που είναι ήδη μπλοκαρισμένα, ή να καθόμαστε άπραγοι με απάθεια, μπορούμε να ψάξουμε για τα περιθώρια, τις άκρες για τις οποίες δεν γνωρίζουν. Ποτέ δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν τα πάντα εντελώς.
Όμως όταν επιστρέψαμε στην πρόσοψη του πάρκου η αστυνομία είχε υποχωρήσει. Οι αστυνομικοί στέκονταν στο πλάι της εισόδου κοιμισμένοι, ενώ οι κατασκηνωτές περνούσαν άνετα από μπροστά τους. Μήπως ο αρχηγός της αστυνομίας ενέδωσε και συμφώνησε να συμμορφωθεί με την δικαστική απόφαση έπειτα από όλα αυτά? Χειροκροτήσαμε καθώς ένα από τα φορτηγά γεμάτα με προμήθειες πέρασε την πύλη. Οι οδηγοί περίμεναν για αρκετές ώρες, περικυκλωμένοι από σειρές των ΜΑΤ.
Χαρούμενοι κατασκηνωτές που έστησαν μεγάλες τέντες, τις σηκώνουν ταυτόχρονα, ένας άνθρωπος στον κάθε πόλο, για να τις περάσουν στο πάρκο μέσω της πυλης. Αυτός ειναι ο κόσμος γεμάτος καλοσύνη και ζωηράδα που ελπίζουμε να καταφέρουμε να κτίσουμε.
Περπατώντας μέσα στο πάρκο, προσπερνάμε δεκάδες τεθωρακισμένες κλούβες και διμοιρίες των ΜΑΤ. Τότε ξεκινάμε να συνειδητοποιούμε πόσοι από αυτούς έχουν συγκεντρωθεί εδώ. Ομάδες των ΜΑΤ περικυκλώνουν το σημείο του πάρκου που θα χρησιμοποιηθεί για το στήσιμο των σκηνών. Παρόλα αυτά η διάθεση είναι εορταστική καθώς οι άνθρωποι ετοιμάζουν το χώρο. Οι Γερμανοί διαδηλωτές με το πρακτικό μυαλό τους έχουν φέρει αρκετά υλικά για να φτιάξουμε το χώρο. Τρώμε και μιλάμε και συγκρίνουμε σημειώσεις,προβλέποντας τι μπορεί να φέρει αυτή η εβδομάδα.
Καθώς αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι, ομάδες αστυνομικών αρχίζουν να αποχωρούν από τον κατασκηνωτικό χώρο και κατευθύνονται στο δρομάκι που οδηγεί στην πύλη από την οποία εισήλθαμε. Φεύγουν επιτέλους? Θα μπορέσουμε να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε?
Όχι. Δεν φεύγουν. Συγκεντρώνονται στο τέρμα του χωραφιού στο μονοπάτι που οδηγεί στην πύλη.
Κάποιοι από εμάς πάμε να ρίξουμε μία ματιά. Τώρα υπάρχουν εκατοντάδες αστυνομικοί, που μοιάζουν όλοι ίδιοι, έχοντας πανομοιότυπο εξοπλισμό, από την μία σειρά στην άλλη. Όπλα, κλομπ και δακρυγόνα κρέμονται στο πλάι. Ο καθένας απο αυτούς φοράει προστατευτικό εξοπλισμό που καλύπτει ολόκληρο το σώμα και κόστισε χιλιάδες ευρώ από τα χρήματα που τόσο σκληρά εργάστηκαν για να βγάλουν οι ευσυνείδητοι φορολογούμενοι πολίτες που δεν έχουν καμία περιέργεια για το τι ακριβώς τα κάνει το κράτος. Οι αστυνομικοί στο πίσω μέρος έχουν ήδη φορέσει τα κράνη τους.
Βγάζουν μπροστά μία τεθωρακισμένη κλούβα με μεγάφωνο. Οι άνθρωποι που έχουν προβλήματα υγείας ή τραυματικές εμπειρίες αρχίζουν να πανικοβάλλονται προσπαθώντας να βρουν ένα τρόπο να φύγουν από το παρκο.Οι υπόλοιποι κινούμαστε μπροστά. Κανείς δεν θέλει να συλληφθεί στην αρχή της εβδομάδας, αλλα γνωρίζουμε ότι αν δείξουμε φοβο τώρα, η αστυνομία θα πάρει θάρρος για να εκφοβίζει και να επιτίθεται στους διαδηλωτές καθ' όλη την διάρκεια της εβδομάδας. Εδώ δεν επιλέγουμε αν πρέπει να υπερασπίσουμε ένα κατασκηνωτικό χώρο αλλά το ίδιο το δικαίωμα μας στις διαδηλώσεις.
Μία ανακοινωση ακούγεται από τους τσιριχτους ήχους του μεγάφωνου: ένας άντρας με ψιλή ένρινη φωνή μας απειλεί. Οι άνθρωποι σφυρίζουν και απαντούν φωναχτά. Ένας διαδηλωτής κάνει μία αντι-ανακοίνωση από ένα φορτηγό που έχει ηχητικό σύστημα και οι άνθρωποι ζητωκραυγάζουν.
Η αστυνομία προχωρά σε δεύτερη ανακοίνωση. Η ένταση είναι πηχτή μεσα σε ένα μισοσκόταδο που σκουραίνει. θα μας φυλακίσουν? Θα καταλήξουμε σε κάποιο νοσοκομείο? Κάνουν μία τρίτη ανακοίνωση και τα ταγματα εφόδου εμφανίζονται. Ακούμε τον αρρωστημένο γδούπο καθώς οι μπότες των μπατσων χτυπανε το έδαφος συγχρονισμένα.
Μαζευομαστε γύρω από το φορτηγό με το ηχητικό συστημα και τις τέντες, δημιουργώντας τις δικές μας γραμμές. Φτάνουν μέχρι το φορτηγό και επιτίθενται στους ανθρώπους γύρω από αυτό. Το χάος αποπροσανατολίζει- τα ουρλιαχτά και οι φωνές των ανθρώπων που νιώθουν τη βία και τα δακρυγόνα ολόγυρά μας.
Ένας άνθρωπος βρίσκεται στο πίσω μέρος του φορτηγού με το ηχητικό σύστημα. Ένας αστυνομικός τον ψεκάζει στον πρόσωπο με σπρέι πιπεριού και τότε άλλοι αστυνομικοί τον αρπάζουν, τον βγάζουν έξω και τον ρίχνουν στο έδαφος. Πλήθος αστυνομικών μαζεύεται γύρω του. Τον κλωτσούν ξανά και ξανά με τις μπότες τους. Κλωτσούν τα πλευρά του, τα γόνατα, το λαιμό, το κεφάλι. Το κάνουν με ηρεμία, σχεδόν σαν να ήταν ρομπότ και μετά τον αφήνουν εκεί, στο έδαφος, διπλωμένο από τον πόνο και τυφλωμένο καθώς παλεύει να πάρει μία ανάσα.
Δεν κάνουν κάποια κίνηση να τον συλλάβουν. Όπως και οι υπόλοιποι διαδηλωτές, δεν έχει κάνει κάποιο έγκλημα.
Οι γιατροί τρέχουν να φροντίσουν τους τραυματίες που ξέφυγαν απο το κορδόνι των αστυνομικών. Ασθενοφόρα καταφθάνουν προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν σοβαρά ή μόνιμα τραύματα. Οι αστυνομικοί υψώνουν κοντάρια με κάμερες και φως που τυφλώνει. ''Γιατί μας τραβάτε?'' ρωτάει ένας διαδηλωτής. ''Δεν κινηματογραφούμε'' απαντά ο μπάτσος κουνώντας την κάμερα περιμετρικά.
Μία αιωνιότητα και μισή ώρα αργότερα, η αστυνομία αποχώρησε με τον ίδιο σχηματισμό κι έχοντας κατασχέσει μισή ντουζίνα τέντες. Όλα αυτά έγιναν για να εκφοβίσουν τους διαδηλωτές, για να δείξουν πως η ωμή βία από μόνη της είναι αυτό που μετρά στο Αμβούργο.
ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
''Δεν θα υπάρχει καμία περιέργεια, καμία απόλαυση της διαδικασίας της ζωής. Όλα τα είδη ευχαρίστησης που βρίσκονται σε μια κατάσταση ανταγωνισμού θα καταστραφούν. Αλλά πάντοτε θα υπάρχει η μέθη της εξουσίας, που συνεχώς θα αυξάνεται και διαρκώς θα φαντάζει ανεπαίσθητη. Πάντα, κάθε στιγμή, θα υπάρχει ο ενθουσιασμός της νίκης, η αίσθηση ότι ποδοπατάς τον αβοήθητο εχθρό σου. Αν θέλεις μία εικόνα για το μέλλον,φαντάσου μία μπότα να πατάει με δύναμη το πρόσωπο ενός ανθρώπου- για πάντα''. George Orwell, 1984
Η αστυνομία στοχεύει να υλοποιήσει το όραμα της κόλασης στη γη. Στην κοσμολογία που αντιπροσωπεύει, όλη η ανθρωπότητα είναι ύποπτη, ένοχη για την πιθανότητα ανυπακοής και μόνο η διαρκής απειλή της βίας μπορεί να μας κρατήσει σε μία τάξη. Η ελεύθερη βούληση είναι ένα εμπόδιο σε ένα κόσμο που ο μόνος επιτρεπτός σκοπός του είναι να ακολουθούμε εντολές με αντάλλαγμα τα χρήματα, για να μπορούν όλοι να ελέγχονται και να τιμωρούνται. Η αστυνομία ειναι οι φονιάδες της ελευθερίας.
Το χειρότερο πράγμα όσον αφορά την αστυνομία είναι ότι αποσκοπούν να μας στερήσουν την ικανότητα να μπορούμε να φανταστούμε κάτι πέρα απο την πραγματικότητα που εκπροσωπούν κι επιβάλλουν. Γι' αυτό το λόγο θεωρούν πως αξίζει να ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ σε μία επιχείρηση που στόχο έχει να κατασχεθούν μερικές σκηνές. Όταν μας επιτίθενται-όταν μας χτυπάνε με τις γροθιές ή τα κλομπ ή τα τέιζερ, όταν μας ψεκάζουν με τα δακρυγόνα και τα σπρέι πιπεριού, ο πραγματικός στόχος της επίθεσης τους δεν είναι τα κορμιά μας, αλλά η πίστη μας στην ανθρωπότητα. Προσπαθούν με τη χρήση της βίας να σκοτώσουν την ελπίδα πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να σχετιστούν με όρους ισότητας, αφήνοντας μόνο την άσχημη εξίσωση της εξουσίας, της υποταγής και της βίας. Αντιπροσωπεύουν ό,τι χειρότερο είναι ικανό να κάνει το είδος μας-την καθαρή αδιαφορία των κερδοσκόπων- και ελπίζουν να μετατρέψουν αυτή την εξαίρεση σε κανόνα.
Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Τα ψέματα τους για την ''ανθρώπινη φύση'' προσφέρουν τη μόνη αφήγηση που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την συμπεριφορά τους. Όσον αφορά εμάς, γνωρίζουμε πως η ανθρώπινη φύση, αν υφίσταται κάτι τέτοιο, είναι μια πλατιά έννοια που περιλαμβάνει πολλές δυνατότητες, πολλούς διαφορετικούς τρόπους ζωής και συσχετισμών.
Τα αφεντικά της αστυνομίας- οι αρχηγοί του G20, που θα συναντηθούν στον Αμβούργο αυτή την εβδομάδα- αντιπροσωπεύουν μία τάξη που πλέον δεν έχει ιδέα πως να ανταποκριθεί στα προβλήματα της εποχής μας εκτός από την αυξανόμενη χρήση βίας. Δεν υπάρχει πλέον η ψευδαίσθηση πως κινούμαστε στην κατεύθυνση ενός ελεύθερου και όμορφου μέλλοντος, αλλά προς μία κατάσταση κλιματικής αλλαγής και καταστροφής από εμφύλιους πολέμους, που διαχωρίζεται ανάμεσα σε δικτατορίες και αυξανόμενα αδύναμες δημοκρατίες. Γι αυτό οι αρχηγοί των G20 στηρίζονται όλο και περισσότερο στις αστυνομικές δυνάμεις, στο σημείο που τους αφήνουν να διαγράφουν τη πολιτική του κράτους αψηφώντας δικαστικές εντολές. Χωρίς τους εκπρόσωπους της ωμής βίας στο πλευρό τους, η άρχουσα τάξη θα βουλιάξει, και το γνωρίζουν.
Υπό αυτή την έννοια το αστυνομικό κράτος έχει ήδη καταφθάσει.
Όταν ο Donald Trump επιδοκιμάζει τη βία κατά των δημοσιογράφων και άλλοι ρεπουμπλικάνοι το διενεργούν, είναι ξεκάθαρο πως έχουν πέσει οι μάσκες. Τα κράτη που ακόμα περηφανεύονται για τη δημοκρατία τους, οι πολιτικοί και οι απολογητές τους, κάποιοι από τους οποίους προσποιούνται πως είναι εχθροί τους- θα αποπειραθούν να πείσουν τους διαδηλωτές πως ο μόνος τρόπος να γίνουν οι ίδιοι ''δημοκρατικοί'' είναι να υποτάσσονται στους νόμους και να δέχονται παθητικά τις εντολές της αστυνομίας, ενώ οι ίδιες οι αρχές επισπεύδουν στην κυριάρχηση της καθαρής βίας. Αν καταφέρουν να μας πείσουν να γίνουμε παθητικοί, το μέλλον θα είναι σίγουρα μία απόλυτη τυραννία.
Εαν υπάρξουν συμπλοκές στο Αμβούργο αυτή την εβδομάδα, αν κάποιος θεωρήσει σωστό να υπερασπίσει τον εαυτό του/της απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες αστυνομικούς που έχουν μαζευτεί για να βιαιοπραγήσουν εναντίον όλων αυτών που δεν δίνουν δουλοπρεπώς τη συγκατάθεσή τους στην αστυνομική εξουσία, το φταίξιμο ανήκει στις αποκαλούμενες δυνάμεις της τάξης. Αυτοί το ξεκίνησαν με την απρόκλητη επίθεση στο χώρο του Enterwerder Park που είχαν κατασκηνώσει οι διαδηλωτές, μετατρέποντας την πόλη σε κέντρο πρακτικής εκπαίδευσης μαζικής αστυνομικής βίας. Και το ξεκίνησαν ακόμα πιο πριν, με την εκπαίδευση και τη συγκρότηση αυτών των αλητών.
Οι διαδηλωτές κατά των G20 παλεύουν για τις ζωές τους. Παλεύουν για τις ζωές όλων μας, για τον πλανήτη που μοιραζόμαστε και παλεύουν από την καλοσύνη που έχουν στην καρδιά τους. Πέρα από τη γραμμή, βλέπουμε την αστυνομία να αποποιείται τις ευθύνες της για 30 αργύρια. Ο,τιδήποτε μπορεί ο καθένας να κάνει για να εμποδίσει τα στρατηγικά τους σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία δημιουργώντας χώρους ελευθερίας, δείχνει την πίστη του στο συμφέρον της ανθρωπότητας.
Όλες αυτές οι αλλαγές που αποζητάμε δεν θα κερδηθούν απλά μέσω της συμπλοκής με την αστυνομία και τους φασίστες. Πάνω από όλα, πρέπει να πιστέψουμε σε ό,τι πιο ελεύθερο και όμορφο έχει το είδος μας, ακόμα κι αν οι αρχές παλεύουν για να θάβεται. Πρέπει να κάνουμε τα όνειρα μας μεταδοτικά, για να μπορέσει μία μέρα η αστυνομία να βρεθεί περικυκλωμένη και απομονωμένη. Πρέπει να δημιουργήσουμε χώρους χαράς κι επουλωσης για κάθε αδύναμο και καταπιεσμένο.
Πηγή : https://crimethinc.com/2017/07/03/1
Μεταφραστικό εγχείρημα Ραδιοφραγμάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.