Το Νεοελληνικό λαϊκό κίνημα, όπως αυτό εκφράστηκε μέσα στο
ΕΑΜ, ηττήθηκε πολιτικά με την συμφωνία της Βάρκιζας και στρατιωτικά με
τις πολεμικές επιχειρήσεις στο Γράμμο, κάτω από την σταλινική ηγεσία του
ΚΚΕ. Παρόλα αυτά, το λαϊκό κίνημα μπορεί να αποδυναμώθηκε αλλά άντεξε.
Δεν κατάφερε όμως να αποτελέσει αυτοδύναμο και αυτόνομο κοινωνικό
πολιτικό φορέα. Οι νικητές του εμφυλίου ( δοσίλογοι, χαφιέδες,
μαυραγορίτες, τάγματα ασφαλείας, εκκλησία, ντόπιο και ξένο κεφάλαιο,
πολιτικό κατεστημένο και παλάτι, Αμερικανοί ) χρειάστηκαν να το
καταστείλουν εκ νέου .
Καλώντας μετά από λίγα χρόνια ( το 1967 ) ,το βίαιο μηχανισμό του κράτους, το στρατό, να λύσει το κοινωνικό πρόβλημα ( που η ίδια πολιτική εξουσία αδυνατούσε να επιλύσει ) με δικτατορικό τρόπο. Το καθεστώς της στρατιωτικής δικτατορίας αποτελεί μέρος της πολιτικής της πατριαρχικής ληστείας, όπως αυτή εκφράζεται σε καιρούς που δεν κινδυνεύει άμεσα από το λαϊκό κίνημα , από τα πολιτικά κόμματα του πανεπιστημιακού ιερατείου, από την εκκλησία και από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Ωστόσο, την ταφόπλακα στο λαϊκό κίνημα έθεσε, η άνοδος των μικροαστών σοσιαλιστών στην εξουσία το 1981. Ότι δεν κατάφερε ο πόλεμος, η καταστολή και η καπιταλιστική πολιτική αντίδραση, το κατάφερε ειρηνικά το μικροαστικό πολιτικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με την άνοδο στην εξουσία του αριστερού μικροαστικού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η φθίνουσα πολιτική του μονολιθικού σταλινικού ΚΚΕ και η πολιτική των μικροαστικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, μετέτρεψαν το λαϊκό κίνημα σε μικροαστικό.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα εργατικά σωματεία, ταμπουρώθηκαν πίσω από τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα, διεκδικώντας αποκλειστικά, την κατοχύρωση των δικών τους θέσεων εργασίας και τα δικά τους οικονομικά κεκτημένα. Αυτή η ωφελιμιστική πολιτική θέση των επαγγελματικών, αγροτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, προϋποθέτει την ιδεολογική ταύτιση και στήριξη με κάποια από τα εν δυνάμει πολιτικά κόμματα εξουσίας, στα οποία τελικά προσδέθηκαν. Οι συνέπειες των εξαρτημένων υποτελών σχέσεων των αγροτών, εργατών, επαγγελματιών και μισθωτών, από την ένταξή τους στα πολιτικά κόμματα εξουσίας, εξασφάλισαν την απουσία προοπτικής για την ανάπτυξη ενός αυτόνομου, αυτοδύναμου κοινωνικού κινήματος.
Όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι ενστερνίστηκαν πλήρως τις αστικές αξίες, το ατομικό κέρδος , τον ανταγωνισμό, την φιλαυτία, γνήσια χαρακτηριστικά των μικροαστών, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι χαμηλά αμειβόμενοι μισθωτοί υπάλληλοι και εργάτες. Από την κοινωνιολογία γνωρίζουμε, πως ελεύθερη κοινωνία, είναι εκείνη που μπορεί να λαμβάνει τις πολιτικές αποφάσεις για τον εαυτό της, χωρίς ενδιάμεσους.
Για να συμβεί όμως αυτό σήμερα, προϋποθέτει την απαγκίστρωση των σωματείων και των ενώσεων, του κόσμου της μισθωτής εργασίας και των διαφορετικών επαγγελμάτων από τα πολιτικά κόμματα . Την διαφοροποίησή τους από τις κυρίαρχες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, αξίες. Που τους μετέτρεψαν από ανθρώπινα όντα, σε μηχανικούς, μικροαστούς καταναλωτές. Για την εξασφάλιση της ρευστότητας και της διαρκούς ανάπτυξης, των αποκλειστικών δηλαδή συμφερόντων των αφεντάδων τους .
Ένα κοινωνικό κίνημα, δεν μπορεί, παρά να είναι πολιτικό. Δεν επιτρέπεται να ζητιανεύει παρακαλώντας την κάθε κυβέρνηση για οικονομικές παροχές , θέσεις εργασίας και διάφορες υπηρεσίες. Αυτά που οι κοινωνικές ομάδες επαιτούσαν τόσα χρόνια, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, πρέπει να τα κάνουν πράξεις οι ίδιες. Πρέπει να καλέσουν όλους τους άνεργους, ανάλογα με τις ικανότητές τους, να δουλέψουν μαζί τους και να μοιραστούν το κοινό τους εισόδημα, πριν καταφύγουν σε πιο δραστικά μέτρα ενάντια του κράτους και του κεφαλαίου .
Σε μια έμπρακτη πολιτική πράξη αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης.
Που θα καταστρέψει για πάντα την ταξική αξία της ελεημοσύνης. Όπως αυτή προβάλλεται από την εκκλησία, το κράτος, τα πολιτικά κόμματα και τις διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αλλά, σήμερα όσοι δουλεύουν, ανέχονται να ζουν με ζητιανιά και ελεημοσύνη, όσοι δεν δουλεύουν. Αυτή η ταξική συμπεριφορά των εργαζόμενων προς τους ομοίους άνεργους συνανθρώπους τους, καταδεικνύει την πλήρη αδιαφορία της εργαζόμενης κοινωνίας. και την ταύτιση της πολιτικής της σκέψης, με την κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία .
Από εδώ προκύπτει και το κοινωνικό αδιέξοδο, που είναι θέμα πολιτικής διαφοροποίησης. Μιας πολιτικής κοινωνικής συμπεριφοράς, που εφάρμοζαν όλες οι ελεύθερες κοινωνίες του μακρινού παρελθόντος, αντίθετα από την δική μας, ή θα πείναγε όλη η κοινωνία ή κανένας. Αφού όλα τα μέλη της ήταν ισότιμα και απουσίαζε το φαινόμενο του ταξικού διαχωρισμού της .
athens.indymedia
Καλώντας μετά από λίγα χρόνια ( το 1967 ) ,το βίαιο μηχανισμό του κράτους, το στρατό, να λύσει το κοινωνικό πρόβλημα ( που η ίδια πολιτική εξουσία αδυνατούσε να επιλύσει ) με δικτατορικό τρόπο. Το καθεστώς της στρατιωτικής δικτατορίας αποτελεί μέρος της πολιτικής της πατριαρχικής ληστείας, όπως αυτή εκφράζεται σε καιρούς που δεν κινδυνεύει άμεσα από το λαϊκό κίνημα , από τα πολιτικά κόμματα του πανεπιστημιακού ιερατείου, από την εκκλησία και από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Ωστόσο, την ταφόπλακα στο λαϊκό κίνημα έθεσε, η άνοδος των μικροαστών σοσιαλιστών στην εξουσία το 1981. Ότι δεν κατάφερε ο πόλεμος, η καταστολή και η καπιταλιστική πολιτική αντίδραση, το κατάφερε ειρηνικά το μικροαστικό πολιτικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με την άνοδο στην εξουσία του αριστερού μικροαστικού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η φθίνουσα πολιτική του μονολιθικού σταλινικού ΚΚΕ και η πολιτική των μικροαστικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, μετέτρεψαν το λαϊκό κίνημα σε μικροαστικό.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα εργατικά σωματεία, ταμπουρώθηκαν πίσω από τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα, διεκδικώντας αποκλειστικά, την κατοχύρωση των δικών τους θέσεων εργασίας και τα δικά τους οικονομικά κεκτημένα. Αυτή η ωφελιμιστική πολιτική θέση των επαγγελματικών, αγροτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, προϋποθέτει την ιδεολογική ταύτιση και στήριξη με κάποια από τα εν δυνάμει πολιτικά κόμματα εξουσίας, στα οποία τελικά προσδέθηκαν. Οι συνέπειες των εξαρτημένων υποτελών σχέσεων των αγροτών, εργατών, επαγγελματιών και μισθωτών, από την ένταξή τους στα πολιτικά κόμματα εξουσίας, εξασφάλισαν την απουσία προοπτικής για την ανάπτυξη ενός αυτόνομου, αυτοδύναμου κοινωνικού κινήματος.
Όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι ενστερνίστηκαν πλήρως τις αστικές αξίες, το ατομικό κέρδος , τον ανταγωνισμό, την φιλαυτία, γνήσια χαρακτηριστικά των μικροαστών, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι χαμηλά αμειβόμενοι μισθωτοί υπάλληλοι και εργάτες. Από την κοινωνιολογία γνωρίζουμε, πως ελεύθερη κοινωνία, είναι εκείνη που μπορεί να λαμβάνει τις πολιτικές αποφάσεις για τον εαυτό της, χωρίς ενδιάμεσους.
Για να συμβεί όμως αυτό σήμερα, προϋποθέτει την απαγκίστρωση των σωματείων και των ενώσεων, του κόσμου της μισθωτής εργασίας και των διαφορετικών επαγγελμάτων από τα πολιτικά κόμματα . Την διαφοροποίησή τους από τις κυρίαρχες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, αξίες. Που τους μετέτρεψαν από ανθρώπινα όντα, σε μηχανικούς, μικροαστούς καταναλωτές. Για την εξασφάλιση της ρευστότητας και της διαρκούς ανάπτυξης, των αποκλειστικών δηλαδή συμφερόντων των αφεντάδων τους .
Ένα κοινωνικό κίνημα, δεν μπορεί, παρά να είναι πολιτικό. Δεν επιτρέπεται να ζητιανεύει παρακαλώντας την κάθε κυβέρνηση για οικονομικές παροχές , θέσεις εργασίας και διάφορες υπηρεσίες. Αυτά που οι κοινωνικές ομάδες επαιτούσαν τόσα χρόνια, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, πρέπει να τα κάνουν πράξεις οι ίδιες. Πρέπει να καλέσουν όλους τους άνεργους, ανάλογα με τις ικανότητές τους, να δουλέψουν μαζί τους και να μοιραστούν το κοινό τους εισόδημα, πριν καταφύγουν σε πιο δραστικά μέτρα ενάντια του κράτους και του κεφαλαίου .
Σε μια έμπρακτη πολιτική πράξη αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης.
Που θα καταστρέψει για πάντα την ταξική αξία της ελεημοσύνης. Όπως αυτή προβάλλεται από την εκκλησία, το κράτος, τα πολιτικά κόμματα και τις διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αλλά, σήμερα όσοι δουλεύουν, ανέχονται να ζουν με ζητιανιά και ελεημοσύνη, όσοι δεν δουλεύουν. Αυτή η ταξική συμπεριφορά των εργαζόμενων προς τους ομοίους άνεργους συνανθρώπους τους, καταδεικνύει την πλήρη αδιαφορία της εργαζόμενης κοινωνίας. και την ταύτιση της πολιτικής της σκέψης, με την κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία .
Από εδώ προκύπτει και το κοινωνικό αδιέξοδο, που είναι θέμα πολιτικής διαφοροποίησης. Μιας πολιτικής κοινωνικής συμπεριφοράς, που εφάρμοζαν όλες οι ελεύθερες κοινωνίες του μακρινού παρελθόντος, αντίθετα από την δική μας, ή θα πείναγε όλη η κοινωνία ή κανένας. Αφού όλα τα μέλη της ήταν ισότιμα και απουσίαζε το φαινόμενο του ταξικού διαχωρισμού της .
athens.indymedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.