Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Αφελής Ανθρωπισμός.(ο φασισμός ειναι εδώ)


 του Κωνσταντίνου Πουλή

Ομιλία του Κωνσταντίνου Πουλή στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης «Αγάπη Ρε+» με θέμα τα Κέντρα Κράτησης Μεταναστών-Προσφύγων που λειτουργούν σε όλη την Ελλάδα. Για όσους θέλουν να προσφέρουν αξέχαστες στιγμές στα πρόσωπα που αγαπούν περισσότερο, τα παιδιά τους, η εταιρεία μας προσφέρει μοναδικές λύσεις: τους άπλετους χώρους και το μαγευτικό περιβάλλον, παιδικά μενού, καθώς και μια χαρούμενη ατμόσφαιρα με όμορφους σχηματισμούς μπαλονιών και άλλα εφέ που θα κάνουν τις ιδιαίτερες στιγμές της παιδικής ηλικίας, όπως τη βάπτιση ή τα γενέθλια, μοναδικές. Οι εξωτερικοί χώροι μας είναι πολύ μεγάλοι και μπορούν να φιλοξενήσουν κάθε είδους εξοπλισμό (ειδικά φουσκωτά παιχνίδια, κ.ά.), ενώ ταυτόχρονα δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να τρέξουν και να παίξουν χωρίς κίνδυνο. Οι άνθρωποί μας θα σας συμβουλεύσουν σχετικά με τη χρήση κάθε είδους διακόσμησης και εφέ που θα μετατρέψουν την εκδήλωση για το παιδί σας σε ένα ξεχωριστό γεγονός. Ταυτόχρονα θα εξασφαλίσουν την παρουσία παιδαγωγών, κλόουν, καραγκιοζοπαίχτη κ.ά.

Αυτό το υπέροχο δείγμα διαφημιστικού λυρισμού το έχω αλιεύσει από την ιστοσελίδα μιας εταιρείας κέιτερινγκ που παράλληλα αναλαμβάνει και τη σίτιση στα κέντρα κράτησης μεταναστών. Θα ήθελα να ξεκινήσω με την εικόνα αυτής της τόσο κραυγαλέας ανισότητας, και να σας ζητήσω να την έχουμε κατά νου καθώς σκεφτόμαστε τι ακριβώς επιθυμούμε και επιδιώκουμε όσο συζητούμε για τους πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα μας.

Πολλοί χαρακτηρίζουν τα κέντρα κράτησης «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Πάντοτε, όταν γίνεται αυτό, κάποιος θα επισημάνει (δικαίως και ευλόγως) ότι μια τέτοια αμετροέπεια αποδυναμώνει τη γλώσσα, γιατί δεν μας μένουν μετά λέξεις για να περιγράψουμε το Άουσβιτς. Πράγματι, τα κέντρα κράτησης μεταναστών δεν περιλαμβάνουν κρεματόρια, δεν ισχύει εκεί ο θρυλούμενος χαιρετισμός του λοχαγού των SS που καλωσόριζε τους νεοφερμένους λέγοντας «εδώ που ήρθατε η μόνη έξοδος είναι από την καμινάδα». Έτσι, στην Αμερική από το 2005 ως το 2009 πέθαναν μόνο 100 άτομα σε κέντρα κράτησης μεταναστών, που είναι αμελητέο νούμερο, αν το συγκρίνουμε με το Άουσβιτς. Πέθαναν όμως εκατό άνθρωποι. Ας μου επιτραπεί επίσης να αναφέρω μερικά ακόμη κοινά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είχαν από την αρχή καμινάδα! Το «Κέντρο Τσιγγάνων» υπήρχε από τα τέλη του 19ου αιώνα, για να εξελιχθεί σε «Κέντρο για την αντιμετώπιση της μάστιγας των τσιγγάνων» στη ναζιστική Γερμανία. Πρώτα ξεκίνησαν οι διακρίσεις ως προς τη νομική τους προστασία, μετά τους έκλεισαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, και στο τέλος τους εξολόθρευσαν.[1] Θέλω να πω ότι εκεί που αρχίζει να μη μετράει ο πόνος και η ζωή του άλλου, δεν ξέρεις ποτέ ως που θα φτάσουμε. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι στο κέντρο κράτησης, όπως ακριβώς και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, βρίσκεται κανείς όχι επειδή κάτι έκανε, αλλά επειδή κάπου ανήκει. Το στοιχείο που ποινικοποιείται είναι η ίδια η ταυτότητα.

Όταν λέμε ότι κανείς κλείνεται σε κέντρο κράτησης, θα ήθελα να πω μερικά στοιχεία. Ο χώρος στον οποίον στοιβάζονται αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι και 1,5m2 ανά κρατούμενο, αντί των 6 που προβλέπονται για τις φυλακές, πράγμα που σημαίνει ότι δεν χωράνε να απλώσουν τα πόδια τους για να κοιμηθούν. Δεν υπάρχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, παρότι από πολλές ασθένειες προσβάλλονται εκεί, λόγω των συνθηκών κράτησης. Ο ενδιάμεσος ανάμεσα στον γιατρό και τον κρατούμενο είναι ο φύλακας, αυτός αποφασίζει ποιος θα δει γιατρό και ποιος όχι. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι κάποιος υπέφερε από φρικτό πονόδοντο και για εβδομάδες του αρνούνταν να δει γιατρό, μέχρι που έβγαλε μόνος του το δόντι του και τον πήγαν όταν είδαν τα αίματα. Όσοι κρατούνται σε αστυνομικά τμήματα είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα, μπορεί να περάσουν και δεκαεπτά μήνες χωρίς να έχουν προαυλιστεί! Οι συνθήκες υγιεινής είναι ανεκδιήγητες, μπορεί να κοιμούνται μέσα στα περιττώματά τους, στην Κομοτηνή οι ακαθαρσίες πέφτουν από τον πρώτο όροφο στο ισόγειο. (Εκτενής καταγραφή από τους ΓΧΣ, εδώ) Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, προσθέτουμε και τις κακοποιήσεις και τους ξυλοδαρμούς, όπως στη Λέσβο, όπου οι φρουροί τσάκισαν έναν 17χρονο, ο οποίος μετά άλλαξε γνώμη και είπε ότι δεν το ξυλόκοπησαν, ενώ ο βασικός μάρτυρας απελάθηκε. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, καταλαβαίνει κανείς γιατί οι άνθρωποι αυτοί πηδάνε από την ταράτσα φωνάζοντας «δεν είμαστε εγκληματίες».

Αν λοιπόν επιβάλλουμε τόση οδύνη σε συνανθρώπους μας, αξίζει να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο λόγος, με ποιο κριτήριο αποφασίστηκε αυτό. Ξεκινώ από τα λιγότερο σημαντικά. Η εξαγγελία των κέντρων συνοδεύτηκε από υποσχέσεις για την τόνωση της τοπικής οικονομίας. Αυτές αποτυπώνουν και τα παράπονα των εμπορικών επιμελητηρίων σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, που καταγγέλουν ότι οι συμβάσεις σίτισης ήταν φωτογραφικές. Καταλαβαίνει κανείς το βαθύ νόημα της φράσης «ο καθένας με τον πόνο του»: άλλος τον πονόδοντο που τον κάνει να ξεριζώνει το δόντι του, ο άλλος που δεν θα μπορέσει να πουλήσει κανένα σαντουιτσάκι εκεί που βασανίζονται παιδιά.

Το πρώτο επιχείρημα, που αναφέρθηκε και από τον εκπρόσωπο της αστυνομίας, ήταν η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας των μεταναστών. Το πόση ακριβώς είναι η εγκληματικότητα των μεταναστών είναι κάτι που το είχαμε κοιτάξει στο TPP στον φάκελο Ο φασισμός στο σαλόνι μας με εκτενή βιβλιογραφική τεκμηρίωση, λοιπόν δεν επιστρέφω σε αυτά. Λέω μόνο ότι για ένα κομμάτι της εγκληματολογικής βιβλιογραφίας οι στατιστικές της αστυνομίας αποτελούν δευτερογενή στοιχεία, μας δείχνουν τι σκέφτεται και πώς δρα η αστυνομία, όχι τι κάνουν οι μετανάστες. Η αστυνομία βρίσκει αυτό που ψάχνει. Χωρίς να επαναλάβω αυτή τη συζήτηση, θα ήθελα να πω ότι σε κάθε περίπτωση ένας άνθρωπος μπορεί να πληρώνει για τις πράξεις του. Δεν μπορεί να φυλακίζεται όμως επειδή ανήκει σε μια πληθυσμιακή ομάδα που η αστυνομία ισχυρίζεται ότι εγκληματεί περισσότερο!

Το δεύτερο επιχείρημα είναι η αποθάρρυνση μελλοντικών ενδιαφερομένων δια του εκφοβισμού, αυτό που αποκαλείται συνθηματικά «τους κάνουμε τον βίο αβίωτο». Αναδιατυπώνω κάπως ωμά αυτό το σκεπτικό: θα έχουμε μισθούς Πακιστάν για να προσελκύουμε τους πλούσιους ξένους, με το επιχείρημα της ανταγωνιστικότητας, και καταπάτηση δικαιωμάτων επιπέδου Αφγανιστάν, για να απωθούμε τους φτωχούς ξένους. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι κάποιος που για να έρθει από το Αφγανιστάν δούλευε ως δούλος των διακινητών για τέσσερις μήνες, μετά πέρασε μόνο με ψωμί και νερό για δέκα μέρες, τον χτυπούσαν με μαστίγιο, (η ιστορία είναι πραγματική) μετά τον είχαν σε ένα σκοτεινό υπόγειο σαράντα μέρες, με την απειλή ότι θα τον σκοτώσουν αν δεν δώσει κι άλλα λεφτά στους διακινητές, θα τον φοβίσουμε. Πώς; Προφανώς με βασανιστήρια και επιθέσεις (Μια συγκέντρωση πηγών: 1, 2, 3 και 4).

Υπάρχει μία ακόμη εξήγηση, πιο τετριμμένη και ανομολόγητη, που είναι πως ο στιγματισμός των μεταναστών ως βασικού εχθρού του ταλαίπωρου εργαζόμενου συμφέρει τα αφεντικά, που κάνουν ανενόχλητα τις δουλειές τους και τρίβουν τα χέρια τους. Η μόνη αδυναμία αυτής της εξήγησης, όπως και κάθε οικονομικής εξήγησης, είναι ότι μας εξηγεί γιατί αυτό συμφέρει την άρχουσα τάξη, αλλά δεν μας εξηγεί γιατί την αποδέχεται ο κόσμος αυτή τη βαρβαρότητα.

Θα προτείνω δύο πιθανές εξηγήσεις. Το κοινό στοιχείο που τις συνδέει είναι η πεποίθηση ότι μας χωρίζουν πραγματικά, υλικά τείχη από τη μοίρα των μεταναστών. Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων που ανέχονται αυτή τη βαρβαρότητα είναι πιο καλόπιστη. Θα την ονομάσω «ατενίστας». Ποιο είναι το χαρακτηριστικό της; Δεν την ενοχλεί η ανισότητα, η δυστυχία, ο τρόμος, την ενοχλεί το χνότο του δυστυχισμένου. Οι μετανάστες τούς βρωμάνε. Το ίδιο και οι τοξικομανείς, οι πόρνες ή οι ασθενείς του AIDS. Τι θα γίνουν έχει μικρή σημασία, αρκεί να μην τους βλέπουμε. Ένα καθαρό κέντρο είναι μια ανεκτίμητη αισθητική αξία: οι παλιές γειτονιές, οι βόλτες, τα γιασεμιά, οι θερινοί κινηματογράφοι, ο αρχιτέκτων Πικιώνης, η ομορφιά αυτής της πόλης, που άνοιξε τα σκέλια της σαν πουτάνα να δεχτεί τόσους ξένους, όπως τόλμησε να πει ο Κούνδουρος και δημοσίευσε το Βήμα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, καλλιτέχνες, φιλότεχνους, παλιούς Αθηναίους κ.λπ. η λύση ενός μαντριού στο οποίο θα στοιβάζονται όλοι αυτοί οι φορείς της ασχήμιας είναι μια λύση κατ’ αρχήν ευπρόσδεκτη.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Δεν προσποιούνται άγνοια, ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά αναφωνούν «καλά τους κάνουν!» Αυτοί δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες. Όταν ο Νίτσε αντιμετώπιζε το ερώτημα γιατί μας αρέσουν οι τραγικές ιστορίες, τι ακριβώς είναι η οικεία ηδονή της τραγωδίας, έλεγε πως η ευχαρίστηση αυτή είναι κατ’ ουσίαν σαδιστική, οφείλεται στη χαρά μας που το κακό βρήκε κάποιον άλλον. Αυτή η εξήγηση φοβάμαι πως ισχύει.

Ο θεμέλιος μύθος του καπιταλισμού είναι η δυνητική κοινωνική κινητικότητα, η ιδέα ότι ο κλητήρας μπορεί να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Επειδή όμως θεωρώ πολύ πιθανότερο να βρεθώ στη φυλακή για χρέη, παρά πρόεδρος των ΗΠΑ, γιατί η μεν εκτόξευση αυτή είναι μύθος ενώ το άνοιγμα της ψαλίδας πραγματικότητα, φρονώ ότι διαθέτουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξανασκεφτούμε την καταλοιδωρημένη έννοια του ανθρωπισμού. Η κοινή ανθρώπινη μοίρα που μας ενώνει με τους μετανάστες σημαίνει ότι μπορεί κάθε στιγμή να βρεθούμε στη θέση τους, όπως συνέβη με τον σωφρονιστικό υπάλληλο που ισχυρίστηκε ότι βασανίστηκε από αστυνομικούς για να ομολογήσει τον φόνο του Ηλία Καρέλι. Ότι ο κόσμος είναι ρόδα και γυρίζει, είναι ένας πολύ ρεαλιστικός λόγος για να συμμεριζόμαστε τον πόνο του άλλου.

Σκεφτόμουν το σλόγκαν της εκδήλωσης, «να μη γίνει ο κόσμος φυλακή», και αναρωτιόμουν πότε ακριβώς γίνεται ο κόσμος φυλακή. Όταν λέει ο Άμλετ ότι η Δανία είναι μια φυλακή, ο Γκίλντερνστερν απαντά ότι ο κόσμος είναι μια φυλακή για τον Άμλετ εξαιτίας της φιλοδοξίας του, που κάνει τον κόσμο να φαίνεται στενός και μικρός. Ο κόσμος γίνεται φυλακή γιατί δεν μπορεί κανείς να εκπληρώσει τα όνειρά του. Ξεκίνησα μιλώντας για την ανισότητα ανάμεσα στα παιδιά που γιορτάζουν τα γενέθλιά τους με μπαλονάκια και κλόουν, και τα παιδιά που στοιβάζονται στα κολαστήρια της αστυνομίας. Μια που όλοι μάς ζητούν πρακτικές προτάσεις, νά λοιπόν μια πρακτική πρόταση: να μην είμαστε τέτοιοι άνθρωποι, να μην είμαστε αυτοί που γνώριζαν αυτή τη βαρβαρότητα και την επέτρεψαν με τη σιωπή τους.



[1] Οι Σίντι και οι Ρομά υπό το ναζιστικό καθεστώς. Από τη «φυλετική έρευνα» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συλλογικό έργο. (Καστανιώτης 1997)

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Οι θεαματικές επιδόσεις της ΝΔ (ΠΑΣΟΚ) και η σύνθλιψη της Ελλάδας.


Η κυβέρνηση Σαμαρά σε αριθμούς: Οι πραγματικές επιδόσεις της.

Γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

Υπάρχουν δύο τρόποι για να μελετήσει κανείς τις επιδόσεις μίας κυβέρνησης: ο πολιτικός και ο αντικειμενικός. Ας αφήσουμε τον πολιτικό τρόπο στους πολιτικούς και ας μελετήσουμε τις μέχρι στιγμής επιδόσεις της κυβέρνησης Σαμαρά μέσα από την παρουσίαση των επίσημων στοιχείων.


Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και τα επίσημα στοιχεία μπορούν να επηρεαστούν από πολιτικές αλχημείες και σκοπιμότητες αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η εξέταση των επιδόσεων μίας κυβέρνησης μέσα από αυτά είναι μακράν πιο ενδεικτική της πραγματικότητας από ότι οποιασδήποτε εναλλακτικός τρόπος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφωνίας ως προς την αντικειμενικότητα του τρόπου ερμηνείας επίσημων στοιχείων αποτελεί αυτό του υπολογισμού του ελλείμματος του 2013. Αν και θα δεχτούμε τα επίσημα στοιχεία ως σωστά δε θα τα συμπεριλάβουμε στην παρακάτω μελέτη, ακριβώς λόγω της διαφωνίας που έχει προκύψει ως προς αυτά η οποία αποτυπώνεται και στην πιο πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα.

Τα στοιχεία που θα μελετήσουμε αφορούν στην ανάπτυξη, στο χρέος, στην απασχόληση, στην ανεργία, στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και στις μόνιμες διακοπές παροχής ρεύματος.



Ανάπτυξη

Με αφετηρία τον Ιούλιο του 2012 και τελευταίο υπό εξέταση μήνα τον Απρίλιο του 2014, διαπιστώνουμε πως σε αυτό το διάστημα των 19 μηνών η ανάπτυξη ήταν αρνητική με το ΑΕΠ να συρρικνώνεται κατά 8%, ήτοι περίπου 15,84 δις ευρώ.

Αυτό σημαίνει πως σε κάθε μήνα διακυβέρνησης Σαμαρά το ΑΕΠ κατέγραψε μέση συρρίκνωση κατά 0,4%, δηλαδή, περίπου 792 εκ ευρώ.

Έτσι, κάθε ημέρα διακυβέρνησης Σαμαρά κόστισε στην Ελλάδα εξαιτίας της συρρίκνωσης της οικονομίας και μόνο, 23,76 εκ ευρώ.

Χρέος

Στο 19μηνο της εξεταζόμενης περιόδου της κυβέρνησης το χρέος αυξήθηκε κατά 26%, παρουσίασε δηλαδή μία μέση, μηνιαία, αύξηση της τάξης του 1,3% του ΑΕΠ.

Απασχολούμενοι

Στο εξεταζόμενο διάστημα ο απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 156.97 χιλιάδες, με μέση μηνιαία μείωση της τάξης των 8,26 χιλιάδων. Δηλαδή, για κάθε ημέρα ζωής της κυβέρνησης η απασχόληση μειώθηκε κατά 247 άτομα.

Άνεργοι

Στο ίδιο διάστημα οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 83,75 χιλιάδες, δηλαδή κάθε μήνας κυβέρνησης Σαμαρά μεταφράζεται κατά μέσο όρο σε 4,4 χιλιάδες νέους ανέργους, δηλαδή σε 131 νέους ανέργους ανά ημέρα διακυβέρνησης.

Μη εξυπηρετούμενα δάνεια

Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στο 19μηνο της εξεταζόμενης περιόδου της κυβέρνησης, αυξήθηκαν κατά το εντυπωσιακό νούμερο των 30 δις ευρώ, δηλαδή κατά 1,5 δις ευρώ το μήνα ή 47 εκ ευρώ ανά ημέρα.

Μόνιμες διακοπές ρεύματος

Οι μόνιμες διακοπές ρεύματος, στο ίδιο διάστημα, αυξήθηκαν κατά 585 χιλιάδες, δηλαδή 30 χιλιάδες σε κάθε μήνα ή κατά 921 την ημέρα.

Παγκόσμια κατάταξη της κυβέρνησης Σαμαρά

Αναφορικά με την απόδοση της στην ανάπτυξη της οικονομίας στο υπό εξέταση διάστημα η κυβέρνηση Σαμαρά έχει την τρίτη χειρότερη απόδοση μεταξύ 220 κρατών του κόσμου για τα οποία παρέχονται σχετικά στοιχεία και συγκεκριμένα κατατάσσεται μπροστά μόνο από το Νότιο Σουδάν και το Ιράν.

Τη χειρότερη θέση διεθνώς κατακτά η κυβέρνηση ως προς την αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ως ποσοστό του ΑΕΠ ενώ στις υπόλοιπες επιδόσεις της κατέχει τη χειρότερη θέση στην Ευρωζώνη καθώς και μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου αλλά βρίσκεται μπροστά από κάποιες υπανάπτυκτες ή υπό ανάπτυξη χώρες.

Πηγές: ΕΛΣΑΤ. Eurostat, IMF και οι παρακάτω σύνδεσμοι:
statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/BUCKET/A0101/PressReleases/A0101_SJO02_DT_MM_06_2012_01_F_GR.pdf
epp.eurostat.ec.europa.eu/cache/ITY_PUBLIC/2-24102012-AP/EN/2-24102012-AP-EN.PDF
statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/BUCKET/A0101/PressReleases/A0101_SJO02_DT_MM_06_2012_01_F_GR.pdf
epp.eurostat.ec.europa.eu/cache/ITY_PUBLIC/2-24102012-AP/EN/2-24102012-AP-EN.PDF
pdma.gr/index.php/el/debt-strategy-gr/public-debt-gr/level-of-debt-gr
kathimerini.gr/553214/article/oikonomia/epixeirhseis/provleyh-gia-ektina3h-twn-mh-e3yphretoymenwn-daneiwn-sto-40-sta-telh-toy-trexontos-etoys
tanea.gr/news/greece/article/5061496/wrologiakh-bomba-ta-spitia-xwris-reyma/
enikos.gr/mpogiopoulos/198184,Xwris_reyma_xwris_tsipa_.html
naftemporiki.gr/finance/story/515332/sta-57-dis-euro-ektinaxthikan-mesa-sto-2012-ta-kokkina-daneia
imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=113221365
enet.gr/?i=news.el.article&id=429520
enet.gr/?i=news.el.article&id=403224

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

«Μαύρη Βίβλος της Ντροπής» πώς λειτουργεί η μαφία της Δεξιάς(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ κλπ).


Κουτί της Πανδώρας.


«Το πραγματικό πρόσωπο της κυβέρνησης Σαμαρά μέσα από τις καταγεγραμμένες πράξεις μετατροπής της κοινοβουλευτικής λειτουργίας σε μηχανισμό ξεπλύματος σκανδάλων», αναφέρει στην εισαγωγή της η «Μαύρη Βίβλος της Ντροπής» που παρουσιάστηκε σήμερα στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.
Το βιβλίο καταγράφει τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης Σαμαρά και τα αναλύει η Επιτροπή Ελέγχου του Κοινοβουλευτικού Έργου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για θέματα Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Στο βιβλίο μεταξύ άλλων αναφέρονται οι χαριστικές ρυθμίσεις για εταιρείες όπως η SIEMENS, HDW, THYSSENKRUPP, οι τροπολογίες αμνήστευσης και ασυλίας «ημετέρων», η επιβράβευση των μιζαδόρων και οι γενναιόδωρες φορολογικές ελαφρύνσεις στους ισχυρούς. Επίσης απαριθμούνται οι περιπτώσεις ενταφιασμού δεκάδων ποινικών δικογραφιών κατά υπουργών κα πρωθυπουργών των μνημονιακών κυβερνήσεων, οι σκανδαλώδεις μεθοδεύσεις εκποίησης της δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και τα «δώρα» στους στυλοβάτες των μνημονίων… 

Διαβάστε , ηλεκτρονικά, ολόκληρη την Μαύρη Βίβλο της κυβέρνησης Σαμαρά:

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

ΣΔΙΤ πλιάτσικο με τη διαχείρηση απορριμμάτων, ανακαλούνται χρηματοδοτήσεις.Στο κάδρο και οι "κουτάλες" στην Ήπειρο.

Τότε που τα ΣΔΙΤ με  αστυνομία, πολιτικούς και ΜΜΕ επέβαλαν το "νόμο"  ενάντια στους κατοίκους.

Ακυρώνονται οι χρηματοδοτήσεις σε 11 περιφέρειες καθώς διαπίστωσαν ότι έχει γίνει συστηματική παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας τόσο στις διακηρύξεις συμβάσεων, τις ανακηρύξεις προσωρινών αναδόχων και τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων (παραβίαση Οδηγίας 85/337 ΕΚ) όσο και στη βασική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα απόβλητα (Οδηγία 2008/98).


Φρένο» στη χρηματοδότηση έργων διαχείρισης απορριμμάτων από το ΕΣΠΑ ύψους 2,2 δισ. ευρώ βάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω παραβάσεων της κοινοτικής νομοθεσίας που διαπίστωσε σε 11 περιφέρειες της χώρας συμπεριλαμβανομένης της Αττικής.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», με παρέμβαση της χρηματοδοτικής αρχής της ΕΕ έχουν ήδη «παγώσει» από τον περασμένο Φεβρουάριο, οι διαδικασίες χρηματοδότησης 14 έργων διαχείρισης απορριμμάτων με Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) που δρομολογήθηκαν στις περιφέρειες:
Αττικής (Φυλής, Λιόσια, Γραμματικό, Κερατέα)
Πελοποννήσου
Δυτικής Μακεδονίας
Κεντρικής Μακεδονίας
Αν. Μακεδονίας - Θράκης
Αιτωλοακαρνανίας
Σερρών
Ηλείας
Ηπείρου
Κέρκυρας και
Θεσσαλίας.

Η Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και οι αρμόδιες διευθύνσεις Περιβάλλοντος και Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προέβησαν στην αναστολή της χρηματοδότησης καθώς διαπίστωσαν ότι έχει γίνει συστηματική παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας τόσο στις διακηρύξεις συμβάσεων, τις ανακηρύξεις προσωρινών αναδόχων και τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων (παραβίαση Οδηγίας 85/337 ΕΚ) όσο και στη βασική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα απόβλητα (Οδηγία 2008/98).

Κλείνει η «κάνουλα» του ΕΣΠΑ

Παράλληλα, όπως έγινε γνωστό, κινούνται διαδικασίες που οδηγούν το προσεχές χρονικό διάστημα αμέσως μετά τις ευρωεκλογές στην ακύρωση της χρηματοδότησης των έργων από το ΕΣΠΑ 2007-2013, όπως επίσης και τον αποκλεισμό της χρηματοδότησης τους από το «νέο ΕΣΠΑ (ΣΕΣ 2014-2020).
Καταργείται δηλαδή η προβλεπόμενη χρηματοδότηση των έργων έως 50% από το τρέχον και το νέο ΕΣΠΑ συνολικού ύψους 2,2, δισ. ευρώ. Κι όλα αυτά ενώ οι αναθέσεις των συγκεκριμένων έργων βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο.
Επισημαίνεται πως σε όλες τις αναθέσεις των 14 έργων διαχείρισης απορριμμάτων, διαπιστώθηκε ότι τίθεται συμβατικός όρος περί «εγγυημένης ποσότητας σκουπιδιών». Αυτό σημαίνει ότι οι ανάδοχοι που θα διαχειρίζονται τα απορρίμματα εξασφαλίζουν για τα επόμενα 28 έως 30 χρόνια που θα έχουν τη διαχείριση και εκμετάλλευση των εγκαταστάσεων, σταθερή ετήσια ποσότητα σκουπιδιών προς διαχείριση. Σε περίπτωση που ο όγκος σκουπιδιών είναι μικρότερος, οι περιφέρειες μέσω των τελών που θα εισπράττουν από τους πολίτες θα πληρώνουν ρήτρες εγγυημένων ποσοτήτων στους ανάδοχους.
Να σημειωθεί πως  για τις παρατυπίες σοβαρές ευθύνες υπάρχουν και σε Δημοτικά και περιφερειακά Συμβούλια  με την ψήφο των οποίων επικυρώθηκε τόσο σε επίπεδο Δυτικής Ελλάδας όσο και  των υπολοίπων περιφερειών ο κύκλος των παρατυπιών προς όφελος των εργολάβων. Ουσιαστικά με την απόφαση της Ε.Ε. τινάζονται στον αέρα οι 14 ΣΔΙΤ για τη διαχείριση των απορριμμάτων ύψους 2,2 δισ. ευρώ στην Αττική (Κερατέα, Γραμματικό, Φυλή, Α. Λιόσια) και σε ακόμη 10 περιφέρειες στης χώρας, που έχουν δρομολογηθεί την τελευταία τριετία.
Οι Βρυξέλλες με πρωτοβουλία τη Επιτροπής Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κλείνουν τις στρόφιγγες χρηματοδότησης από το τρέχον και το «νέο ΕΣΠΑ, εξαιτίας σωρείας παραβιάσεων, των κανόνων ανταγωνισμού και της κοινοτικής νομοθεσίας, για τα απόβλητα. Πρώτη στο στόχαστρο η συμβατική πρόβλεψη εγγυημένης ποσότητας παραγωγής αποβλήτων που έχει μπει με καρμπόν και στα 14 έργα, κατοχυρώνοντας τα συμφέροντα των αναδόχων.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Πώς είδαν τοπικές εφημερίδες την από κοινού τρομοκρατία των ναζιστών με την αστυνομία, στην Άρτα.





Έχουν περάσει λίγες ημέρες από την κάθοδο των ναζί, μαζί με αστυνομικούς, στην Άρτα και την αντιφασιστική απάντηση που πήραν, την τρομοκρατία που ακολούθησε και την άμεσα καλούμενη αντιφασιστική πορεία που έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας. Τα γεγονότα εξόχως πολιτικά , καταγράφηκαν και στον τοπικό τύπο από πολιτική σκοπιά όπως και έπρεπε…..

Μπορέσαμε και παρακολουθήσαμε  δύο τοπικές ναυαρχίδες , από τις πιο παλιές εκδοτικές προσπάθειες, που  κινούνται η μία στα πλευρά του ΠΑΣΟΚ έως τα δεξιά  και η άλλη στον ευρύτερο χώρο της δεξιάς έως το ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο χωρίς τεκμαρτές διαφορές, αντιμετώπισαν τα γεγονότα από την ίδια πολιτική σκοπιά. 
Χαρακτήρισαν νόμιμο το κώμα των νεοναζί και κατά συνέπεια νόμιμο το δικαίωμα να μοιράζουν το ναζιστικό τους μίσος, δεν αναφέρθηκαν στις πολιτικές διώξεις και στην παράνομη προσαγωγή και κράτηση έστω λίγων ωρών των αντιφασιστών, ενώ επίσης δεν αναφέρθηκαν στην στενότατη συνεργασία των ναζί με φανατισμένους αστυνομικούς που τους κυκλοφόρησαν στο κέντρο της πόλης τρομοκρατώντας τους πάντες ή τουλάχιστον όσους δεν ήταν συνηθισμένοι σε κοινές επιχειρήσεις μοιράσματος πολιτικών φυλλαδίων από αστυνομικούς και ναζιστές ... 

Να τονίσουμε εδώ πώς ο λόχος των αστυνομικών που μοίραζαν μαζί με τους ναζί τα ναζιστικά έντυπα δεν είχε καμία, τυπικά,  υπηρεσιακή αρμοδιότητα να το κάνει μιας και η συγκεκριμένη ομάδα (ΟΠΚΕ) έχει αρμοδιότητα μόνο την παρουσία της σε εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και βέβαια όχι στην προστασία ων ναζί. 

Δε συζητάμε ότι και στις δυο εφημερίδες πολύ ενδιαφέροντες  όροι όπως «ναζί», «Κομμένο Άρτας», «παράνομη σύλληψη αντιφασιστών και συνεργασία αστυνομίας ναζιστών», δεν καταγράφηκαν στα δελτία τους και δεν δόθηκαν ως ενημέρωση στους πολίτες αν και ήταν κύρια χαρακτηριστικά των γεγονότωνΓίνεται αναφορά στον μικρό αριθμό αντιφασιστών το πρωί (μια αυθόρμητη κίνηση ενάντια σε μια οργανωμένη κάθοδο των χρυσαυγιτών) αλλά καμία αναφορά στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Α.Τ Άρτας και στη συγκέντρωση το απόγευμα. Ήταν πάλι ελάχιστοι νέοι,  κύριοι των τοπικών ΜΜΕ;

Οι ναζί σήμερα είναι από τα κύρια εργαλεία διαχείρισης του καθεστώτος του Μνημονίου, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά όπου επιβάλλονται  ακραία οικονομικά πειράματα (μνημόνια)που απαιτούν μαζικές κοινωνικές ανθρωποσφαγές πχ οι ναζιστές του Κιέβου στην Ουκρανία. Η νομιμοποίηση των ναζιστών δεν είναι ασύνδετη με τη μετακίνηση του Κράτους προς πιο ολοκληρωτικά μοντέλα. Τα τελευταία χρόνια ο εκφασισμός του μοντέλου διαχείρισης της κοινωνίας είναι πραγματικότητα, όπως πραγματικότητα είναι και ο εκφασισμός των κωμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και τμήματος της κοινωνικής βάσης που τους έχει απομείνει.
Δεν προηγήθηκαν όμως ο εκφασισμός των κοινωνικών μερών του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κλπ, προηγήθηκε η ‘’δουλειά’’ των ΜΜΕ που τα τελευταία χρόνια ανέλαβαν εργολαβικά σχεδόν την συκοφάντηση όλων των κοινωνικών/οικονομικών ομάδων που αντιστέκονταν ενώ η ζωή τους συνθλίβονταν από τα Μνημόνια. Ανέλαβαν, επίσης, την ιδεολογική στήριξη του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Μνημονίου, αποθεώνοντας τα πλέον διεφθαρμένα κώματα(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ) τους υπηρέτες του παρακράτους (χρυσή αυγή) και επιβάλλοντας τα ως τους «σωτήριους μηχανισμούς» για τη χώρα…

Είναι αυτή η κατηγορία μέσων που στα γεγονότα με τους νεοναζί για μία ακόμη φορά είδε ως εχθρούς της τους αντιφασίστες και ως νόμιμο κώμα τους ναζί. Η συγκάλυψη και ο εξωραϊσμός  τους δεν είναι τυχαίος, ούτε είναι αποτέλεσμα ανθρώπων που δεν κατάλαβαν ή δεν ήξεραν και βέβαια δεν κρύβει αλλά αποκαλύπτει τα τέρατα που υπάρχουν στους ιλουστρασιόν μηχανισμούς των μέσω ενημέρωσης  και το ρόλο τους στην «ανάπτυξη» του ολοκληρωτισμού.
Η Ιστορία  έχει δείξει που οδηγεί η "ανοχή" στον ναζισμό και ο τόπος μας το γνώρισε καλά….

                                                                                                                     gruppo de affinidad


πηγες :
 
(...)

Άρτα - Μερικές λεπτομέρειες για την εμφάνιση και αντιμετώπιση αυτών που χαιρετούν ναζιστικά…



Την Τρίτη 13 Μαΐου, ομάδα 15 Χρυσαυγιτών από Άρτα -Γιάννενα-Πρέβεζα , κάνει την εμφάνισή της στην πόλη της Άρτας.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, οι νοσταλγοί του ναζισμού και της χούντας θυμήθηκαν να ξετρυπώσουν απ’ τις ποντικότρυπές τους σε πολλά σημεία της χώρας μπας και μοιράσουν τις βρωμοφυλλάδες τους, μόνο που στην θέα τους και μόνο, πλήθος κόσμου αντιδρούσε εναντίον τους, όπως έγινε και στην Άρτα.

Οι νεοναζί της «Ελληνικής Αυγής» παρόλη την προστασία της αστυνομίας και τις ψευτομαγκιές τους, εισέπραξαν την πλήρη κατακραυγή της κοινωνίας. Η δυσαρέσκεια ήταν έντονη όπου και να περνούσαν (αντιδράσεις μαθητών σχολείου φωνάζοντας αντιφασιστικά συνθήματα/μή αποδοχή και σκίσιμο εφημεριδών από πολίτες/ συνθήματα-γιουχαΐσματα εναντίον τους).

Ο αργόσχολος θίασος των φασιστοειδών που επεβλεπόταν από στενή συνοδεία ασφαλιτών, φτάνοντας στο ύψος του Αγ. Δημητρίου έγινε αντιληπτός από αντιφασίστες και κόσμο που ήταν στην πλατεία. Τα πρώτα συνθήματα ακούστηκαν, δείχνοντας στους νεοναζί οτι είναι ανεπιθύμητοι, ενώ αυτοί από τη μεριά τους άρχισαν να πιθηκίζουν και να χαιρετάνε ναζιστικά. Εκτός από τους ασφαλίτες που όχι μόνο τους συνόδευαν αλλά και ενδυνάμωναν την εικόνα τους, μιά ομάδα μπλε καπελάκηδων ξεπρόβαλε ώστε να «διαφυλάξει» την προεκλογική εκστρατεία του μίσους. Οι φασίστες παίρνοντας τις απαντήσεις τους και το κράξιμο πολιτικά, ανοιχτά και δημόσια και βλέποντας πως δεν φοβίζουν κανένα, οπισθοχώρησαν προς τον ΟΤΕ και από εκεί κατευθήνθηκαν προς την λαϊκή αγορά.

Τα αντιφασιστικά συνθήματα συνεχίστηκαν από τον κόσμο, κάνοντας ξεκάθαρο στους φασίστες ότι είναι ανεπιθύμητοι. Τελευταία διαφυγή των ναζιστών η σχεδόν άδεια λαϊκή αγορά. Οι ένστολοι σχημάτισαν ανθρώπινη πόρτα στις εισόδους της λαϊκής προστατεύοντας τους φασίστες, ενώ το γιουχάισμα συνεχίστηκε για αρκετή ώρα και οι φασίστες αρχίζουν να πανικοβάλλονται όταν διάφορα λαχανικά από τα σκουπίδια εκσφενδονίζονται προς το μέρος τους.

Οι νεοναζί βγαίνοντας από την πίσω πόρτα της λαϊκής αρχίζουν να προκαλούν μέσα από το στενό δρομάκι στο πίσω μέρος της. Απειλώντας και κάνοντας ψευτομαγκιές μέσα στο δρομάκι, ποδοπατάνε έναν ασφαλίτη και έναν ένστολο ενώ ορμώμενοι προς τον κόσμο που τους αποδοκιμάζει, η πορεία τους ανακόπτεται από ρήψη διάφορων αντικειμένων. Εκεί είναι το σημείο όπου ένα επιπλέον κλιμάκιο της Ο.Π.Κ.Ε από τα Γιάννενα επεμβαίνει τρέχοντας από μακριά. Τρείς οπκίτες και ένας καπελάκιας ρίχνουν κάτω μπρούμυτα μια κοπέλα, της φοράνε χειροπέδες, την κλοτσάνε, την χτυπάνε στο πρόσωπο ενώ ένας χρυσαυγίτης βρίσκεται από πάνω της και την απειλεί χυδαιολογώντας. Μέσα στην αναμπουμπούλα αρπάζουν στα τυφλά άλλους τρείς από την μεριά των αντιφασιστών . Αρχίζουν να φωνάζουν «τους είδαμε να πετάνε πέτρες - τους είδαμε να πετάνε πέτρες» μήπως έτσι νομιμοποιήσουν στα μάτια των περαστικών και των παρευρισκόμενων την βίαιη προσαγωγή. Παρόλα αυτά πλήθος κόσμου τους αποδοκιμάζει έντονα.

Το περιστατικό κρατάει περίπου 1 λεπτό και μεταφέρουν τους προαχθέντες στο Α.Τ Άρτας μέσα σε ένα φορτηγάκι της ΕΛ.ΑΣ. Ο κόσμος που βρισκόταν εκεί αλλά και άλλοι αλληλέγγυοι , που μπορούσαν εκείνη την ώρα, ενημερώνονται για τις προσαγωγές και σπεύδουν για αλληλεγγύη προς τους προσαχθέντες στο τμήμα.

Οι συγκεντρωμένοι αλληλέγγυοι φωνάζουν συνθήματα αλληλεγγύης, ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό ενώ η παρουσία τους εμποδίζει τον ξενόφερτο θίασο της ΧΑ να προσεγγίσει στο Α.Τ. Για τους προσαχθέντες δεν προκύπτει τίποτα και αφήνονται ελεύθεροι. Παρόλα αυτά οι επικεφαλείς των φασιστών της Χ.Α σπεύδουν στο τμήμα και σαν γνήσιοι ρουφιάνοι θέλουν να μάθουν τα προσωπικά στοιχεία των προσαχθέντων, με το πρόσχημα πως θέλουν να κάνουν μηνύσεις, θέλοντας έτσι να εμπλουτίσουν την νεοναζιστική τους Μαύρη Λίστα. Να τονίσουμε πως οι συγκεκριμένοι φασίστες της ΧΑ που παραβρέθηκαν στο τμήμα και ζητούσαν επίμονα τα στοιχεία των προσαχθέντων ήταν: Ο γιαννιώτης υποψήφιος περιφερειάρχης με την ΧΑ Αναγνώστου (συνταξιούχος ρουφιάνος της ΚΥΠ) ο πρεβεζιάνος υποψήφιος Μπαρτζώκας (συνταξιούχος μπάτσος ) και ο αρτινός υποψήφιος φασιστάκος Κουρεμένος. Από τις συντάξιμες ιδιότητες των 2 παραπάνω διαπιστώνεται το πώς και το γιατί η αστυνομία και οι νέο-ναζί περπατάνε και «επιχειρούν» χέρι χέρι.

Επίσης, για οτιδήποτε από εδώ και πέρα συμβεί σε κάποιον αντιφασίστα ή κοινωνικό αγωνιστή στην Άρτα από την πλευρά των ναζιστών, η αστυνομία φέρει τεράστια ευθύνη και συναυτουργία.

Το ίδιο απόγευμα καλείται συγκέντρωση - πορεία στην κεντρική πλατεία.

Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται και εκφράζει την συμπαράσταση του στους προσαχθέντες αλλά και την αποστροφή του για την εμφάνιση των ναζιστών στην πόλη μας. 150 άνθρωποι κάθε ηλικίας πορεύονται στους κεντρικούς δρόμους της πόλης πίσω από το πανό που έγραφε ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ και η πόλη γεμίζει αντιφασιστικά συνθήματα με δυνατό παλμό καθώς και stencil.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Πως κανένας δεν πέφτει από τα σύννεφα. Η επιχειρησιακή και ιδεολογική συγγένεια και αγάπη μεγάλης μερίδας της αστυνομίας με την χρυσή αυγή έχει καταγραφεί και συνεχίζει να καταγράφεται μέσα στην ιστορία. Ο υπερβάλλοντας ζήλος και το μίσος, για όσους αγωνίζονται για μία καλύτερη και πιο ελεύθερη κοινωνία, φαίνεται να έχει προτεραιότητα μπροστά στην υποταγή για την «πατρίδα και τον ανώτερο». Η «παράνομη εγκληματική οργάνωση» δεν είναι τελικά τόσο «παράνομη». Για τα μάτια των τηλεθεατών και των νοικοκυραίων ψηφοφόρων μπορεί να είναι... στα χαρτιά και στο δρόμο όμως… την κρατάνε για εφεδρεία.

Να τσακίσουμε το φασισμό σε κάθε του μορφή.

Στον δρόμο και τον αγώνα για μια πιο ανθρώπινη και ελεύθερη κοινωνία η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια και η οργάνωση από τα κάτω θα σαρώσουν το φόβο και την καταπίεση.

Η χρυσή αυγή ούτε αντισυστημική είναι ούτε «εθνική αντίσταση» κάνει .Από την πλευρά των καταπιεστών είναι. Την πλευρά των μισάνθρωπων, των θρασύδειλων ,των ρουφιάνων και των υποτακτικών. Τσιράκια στο σχολείο, κωλοπαίδια στο στρατό, απεργοσπάστες και γλύφτες στην δουλειά, τραμπούκοι, νταβατζήδες, και χαφιέδες στο δρόμο και τις γειτονιές. Το δεξί χέρι της κυβέρνησης του μνημονίου, λακέδες των μεγαλοβιομηχάνων, μαχαιροβγάλτες στο πλευρό των κατασταλτικών δυνάμεων και η σκοτεινότερη μορφή έκφρασης του αντικοινωνικού μηχανισμού που λέγεται Κράτος.

Στην Άρτα και στην Ήπειρο δεν χωράνε ναζιστές .

Φτωχοί αγρότες και κτηνοτρόφοι με αυτοθυσία «κινήσανε» να πολεμήσουν τις δυνάμεις του Άξονα. Στο Κομμένο οι ιδεολογικοί πρόγονοι των χρυσαυγιτών σφαγιάσανε 317 κατοίκους.

Να μην αφήσουμε το ναζιστικό δηλητήριο να έρπει και να κερδίζει έδαφος μέσα από το φόβο, την άγνοια, την συνήθεια και την απάθεια.

Στους δρόμους τις πλατείες, τις γειτονιές, στην δουλειά και παντού ο αγώνας για ισότητα αξιοπρέπεια ελευθερία θα περάσει πάνω από παρακρατικούς-φασίστες-και αφεντάδες.

Αντιφασιστική Συσπείρωση Άρτας.

http://antifasistikiartas.squat.gr/

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Ελεύθεροι οι προσαχθέντες αντιφασίστες

Πριν λίγο αφέθηκαν ελεύθεροι οι προσαχθέντες  αντιφασίστες μιας και δεν υπήρξε εις βάρος τους τίποτε απολύτως.. δεν μπόρεσε να σταθεί καμία απολύτως κατηγορία..

 Ο φασισμός είναι ιδεολογικό εργαλείο του σημερινού ολοκληρωτικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Κάθε πολίτης πρέπει να απαντήσει, η αντίσταση της κοινωνίας θα είναι (και) η δικαίωση της ιστορίας .. 

Αντιφασιστικά Κοινωνικά Μέτωπα παντού.

Προσαγωγές αντιφασιστών από την αστυνομία Άρτας που κάλυπτε εκδηλώσεις ναζιστών.


Κόμμενο Άρτας. Οι φωνές των σφαγιασθέντων απο τους ναζί  σήμερα γίνονται πιο Δυνατές, σπάζοντας  τα κελιά και τσαλακώνοντας τις στολές της εξουσίας του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Μνημονίου. . 


Εδώ και λίγη ώρα αντιφασίστες βρίσκονται μετά από επίθεση της αστυνομίας στο αστυνομικό τμήμα Άρτας όπου υπάρχει κλίμα τρομοκρατίας από αστυνομία και ναζιστές.
Όλα ξεκίνησαν όταν ομάδα ναζιστών από άλλες πόλεις επιχείρησαν να μοιράσουν έντυπα το ναζιστικό τους μίσος. Οι ναζί συνοδεύονταν από την αστυνομία που τους κυκλοφόρησε στο κέντρο της πόλης .
Άμεσα συγκροτήθηκαν αντιφασίστες που με συνθήματα απαντούσαν στην προσβλητική παρουσία των ναζί στην πόλη..
Η ανυποχώρητη παρουσία των αντιφασιστών που χάλαγε την φιέστα των ναζί ήταν η αιτία της εντελώς αναίτιας προσαγωγής(έως αυτή την ώρα) των αντιφασιστών με ιδιαίτερα βίαιο τρόπο από την πλευρά της αστυνομίας.
Εδώ και λίγη ώρα αντιφασίστες βρίσκονται έξω από την κτήριο της αστυνομίας ενώ έχουν ειδοποιηθεί και δικηγόροι για την νομική υπεράσπιση των αντιφασιστών.

Αξίζει να τονίσουμε εδώ πως είναι ιδιαίτερα προσβλητική η παρουσία ναζιστών σε μία περιοχή όπου τα εγκλήματα των ναζί υπήρξαν από τα πιο απάνθρωπα, όπως η σφαγή στο Κομμένο Άρτας όπου ναζιστές ξεκοίλιαζαν έλληνες και ελληνίδες στην κυριολεξία ζωντανούς, δημιουργώντας μία από τις μεγαλύτερες σφαγές στην ελληνική ιστορία . Οι σημερινοί τους επίγονοι, ένστολοι και με πολιτικά, να ξέρουν ότι δεν θα γίνουν ανεκτοί από κανέναν και Ποτέ.


Λευτεριά στους αντιφασίστες.

Ούτε στην Άρτα,  Ούτε πουθενά τσακίστε τους φασίστες σε πόλεις και χωριά

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Σαμαράς -Βενιζέλος. Πούλησαν την Ελλάδα ως κοινοί παρακρατικοί υπάλληλοι των ξένων(ΔΝΤ κλπ).

Ως κοινοί παρακρατικοί,  πέρα και ενάντια σε κάθε θεσμικό ρόλο , πούλησαν κατόπιν υπόγειων συνεννοήσεων με ξένους υπάλληλούς , την Ελλάδα . Τώρα η Ιστορία ξέρει , θα πρέπει να μάθουν και οι ίδιοι οι πολίτες.

 

Με εντολή Μπαρόζο σε Βενιζέλο έγινε πρωθυπουργός ο Παπαδήμος

 

 Μία σειρά από ρεπορτάζ που αποκαλύπτουν τι έγινε στην περίφημη σύνοδο των Καννών, όταν οι ηγέτες της ΕΕ στην ουσία αποφάσιζαν το μέλλον του ευρώ, παρουσιάζουν οι Financial Times. Το ρεπορτάζ ξεκινάει με μία απίστευτη εικόνα: την Άνγκελα Μέρκελ να κλαίει! Όμως δεν αποκαλύπτουν μόνο τα όσα διαδραματίστηκαν με το περίφημο δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά ουσιαστικά αποκαλύπτουν ένα είδος πραξικοπήματος που έγινε εκείνη τη νύχτα με "εγκέφαλο" τον Μπαρόζο και συνεργούς τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο Αντώνης Σαμαράς μέσα σε ελάχιστα λεπτά και όσο κράτησε το τηλεφώνημα, έκανε στροφή 180 μοιρών από τα Ζάππεια για να ρίξει από την κυβέρνηση τον Γιώργο Παπανδρέου και με στόχο να κερδίσει εκείνος την πρωθυπουργία!


Το επίσης σημαντικό που προκύπτει πέραν από τον ρόλο του Μπαρόζο, είναι τον ρόλο που διαδραμάτισε ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος εκείνη τη νύχτα στην ουσία για να εμποδίσει το δημοψήφισμα, να ρίξει τον Παπανδρέου και να συγκυβερνήσει με τον Σαμαρά. Πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό του οποίου ο σκοτεινός ρόλος αποδεικνύεται και από τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα του PSI αργότερα σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού δημοσίου με επιλογή του αγγλικού δικαίου από τον ίδιο, όπως αποκάλυψε σε σχετικά του δημοσιεύματα το koutipandoras.gr.

Το τηλεφώνημα Μπαρόζο σε Σαμαρά

Εν αγνοία του Ν. Σαρκοζί και της Α. Μέρκελ, τηλεφώνησε στον Α. Σαμαρά, τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ξενοδοχείο του πριν ξεκινήσει η συνάντηση. Γνώριζε ότι εκείνος ήθελε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα.

Ο Α. Σαμαράς του είπε ότι τώρα ήταν πρόθυμος να συνυπογράψει σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ - κάτι που επιμελώς απέφευγε επί μήνες, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πρωθυπουργία.

Ο Μπαρόζο κάλεσε το συμβούλιό του και στελέχη της Κομισιόν στη σουίτα του στο Hotel Majestic Barrière για να χαράξει στρατηγική. Αποφάσισε ότι δεν θα έλεγε στον Ν. Σαρκοζί ή στην Α. Μέρκελ για εκείνη τη συνομιλία, αλλά σύμφωνα με άτομα που βρέθηκαν σε εκείνη τη σουίτα, ξεκίνησε τη συζήτηση για πιθανά ονόματα τεχνοκρατών που θα μπορούσαν να πάρουν τα ηνία από τον Παπανδρέου σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το πρώτο πρόσωπο που είπε ο Μπαρόζο ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος. Σε μία εβδομάδα, ο Λ. Παπαδήμος ανέλαβε καθήκοντα.

Μπαρόζο σε Βενιζέλο: «Πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το δημοψήφισμα»

Παρατηρώντας τον Ε. Βενιζέλο μερικές ώρες αργότερα, ο Μπαρόζο είδε την ευκαιρία. Ο Ν. Σαρκοζί έκλεισε τη συνάντηση διαβάζοντας ξανά το σχέδιο των έξι σημείων, είπε στον Παπανδρέου να επιστρέψει στην Αθήνα και να «πάρει μία απόφαση» και ο Μπαρόζο πήρε τον Βενιζέλο στην άκρη.

«Πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το δημοψήφισμα» του είπε. Ο υπουργός Οικονομικών συμφώνησε σχεδόν αμέσως. Το τέλος του δημοψηφίσματος θα ήταν επίσης το τέλος του Παπανδρέου.

Μετά από κάποια σύντομα σχόλια στον Τύπο όπου είπε ότι «το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα κρίνει την παραμονή ή μη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ», ο Παπανδρέου πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς το αεροδρόμιο της Νίκαιας. Στο αυτοκίνητο, γύρισε στον Ε. Βενιζέλο και του είπε ότι τα πράγματα δεν είχαν πάει τόσο άσχημα όσο φοβόταν. Ο Ε. Βενιζέλος ήταν δύσπιστος. Κατά την πτήση προς Αθήνα, ενώ ο Γ. Παπανδρέου κοιμόταν, ο Βενιζέλος ενθαρρύνθηκε από την παραίνεση του Μπαρόζο και είπε σε έναν βοηθό του να συντάξει μία δήλωση που θα κοινοποιούσε με την προσγείωση του αεροπλάνου, στις 4:45 π.μ. της Πέμπτης. «Η θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ είναι μια ιστορική κατάκτηση της χώρας που δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Το κεκτημένο αυτό του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εξαρτηθεί από τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος».

Το δημοψήφισμα του Παπανδρέου είχε πεθάνει. Όπως και η πρωθυπουργία του.

Το χρονικό της πιο μεγάλης νύχτας

Γράφει ο αρθρογράφος Peter Spiegel: Ολοι έμειναν έκπληκτοι όταν η Άνγκελα Μέρκελ άρχισε να κλαίει. «Δεν είναι δίκαιο» ψέλλισε η γερμανίδα καγκελάριος, με φανερή οργή στη φωνή της και δάκρυα στα μάτια. «Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω!» πρόσθεσε.

Ακολουθεί το ρεπορτάζ:

Για όσους ήταν μάρτυρες αυτού του ξεσπάσματος στη μικρή αίθουσα συνεδριάσεων στο γαλλικό παραθαλάσσιο θέρετρο των Καννών, ήταν αρκετά σοκαριστικό να βλέπουν τον πιο ισχυρό ηγέτη της Ευρώπης με το μεγαλύτερο συναισθηματικό έλεγχο να ξεσπά σε δάκρυα.

Οι παρευρισκόμενοι όμως μεταφέρουν ότι η σκηνή ήταν ακόμη πιο αξιοσημείωτη για τους δύο άνδρες που είχαν προκαλέσει την οργή της: ο ένας καθόταν δίπλα της, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, και ο άλλος στην άλλη άκρη του τραπεζιού, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.

Ήταν το χειρότερο σημείο σε μία «βάναυση» νύχτα γεμάτη αλληκοκατηγορίες, την οποία ένας εκ των παρευρισκόμενων θυμάται ως το ναδίρ στην τριετή κρίση της ευρωζώνης. Ο Ν. Σαρκοζί ήλπιζε ότι η ηγεσία του στη σύνοδο του G20 θα εδραίωνε την παρουσία του στη διεθνή σκηνή καθώς διεκδικούσε την επανεκλογή του. Αντί αυτού, όμως, όλα κατέρρεαν.

Η Ελλάδα κατέρρεε πολιτικά. Η Ιταλία, μία χώρα πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει, φαινόταν ότι σε λίγες ημέρες θα έχανε κάθε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές. Και η Α. Μέρκελ, όσο κι αν προσπαθούσε ο Ν. Σαρκοζί και ο Μπ. Ομπάμα, δεν πειθόταν να αυξήσει τις γερμανικές εισφορές για το «τείχος προστασίας» της ευρωζώνης - το «μεγάλο μπαζούκα» που πίστευαν ότι έπρεπε να ενισχυθεί δραστικά για να αποτρέψει τις επιθέσεις των πανικοβλημένων επενδυτών.

Αντιθέτως, αν και βρισκόταν στη γωνία, η Α. Μέρκελ επέστρεψε την κριτική που δεχόταν στον Ν. Σαρκοζί και τον Μπ. Ομπάμα. Εάν δεν τους άρεσε ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόταν την κατάσταση η κυβέρνησή της, τότε έφταιγαν εκείνοι. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ο δικός τους συμμαχικός στρατός που είχε «επιβάλει» το γερμανικό Σύνταγμα στον ηττημένο του πολέμου πριν από έξι δεκαετίες.

«Στο σημείο αυτό ήταν σαφές ότι θα μπορούσε να εκραγεί η ευρωζώνη», δήλωσε μέλος της γαλλικής αντιπροσωπείας στις Κάννες. «Υπήρχε το συναίσθημα ότι με μετάδοση της κρίσης, σε αυτό το χρονικό σημείο, βρισκόμασταν στα πρόθυρα της έκρηξης».

Τους τελευταίους έξι μήνες, οι Financial Times έκαναν δεκάδες συνεντεύξεις σε ανθρώπους που πήραν μέρος στη λήψη αυτών των αποφάσεων ώστε να πουν όλη την ιστορία για το πώς δημιουργήθηκε αυτή η νέα ευρωζώνη. Από μεσαίους γραφειοκράτες μέχρι πρωθυπουργούς, όλοι διηγούνται τη συγκλονιστική ιστορία των ατυχημάτων, των λαθών και της φαινομενικά παράτολμης πολιτικής. Στο τέλος όμως, αυτοί οι ίδιοι οι ηγέτες φαίνεται πως επικράτησαν. Το ευρώ σώθηκε. Η Ευρώπη που δημιούργησαν, καλώς ή κακώς, θα είναι το κληροδότημά τους.

Η απόφαση Παπανδρέου

Όπως σχεδόν τα πάντα σε αυτήν την κρίση της ευρωζώνης, έτσι και αυτή η ιστορία ξεκίνησε στην Ελλάδα. Ο ψηλόλιγνος απόγονος της πιο διάσημης πολιτικής δυναστείας στην Ελλάδα επέστρεψε στην Αθήνα αφού είχε ολοκληρωθεί μία από τις πιο κρίσιμες ευρωπαϊκές συνόδους για να διαπιστώσει ότι η χώρα του βρισκόταν σε αναταραχή. Στις 27 Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες, είχε συμφωνήσει στη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους στην Ιστορία. Στο εσωτερικό της χώρας του, όμως, τον κατηγορούσαν.

Στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, η παρουσία χιλιάδων διαδηλωτών -όπου συμπεριλαμβάνονταν ακροδεξιοί και αναρχικοί- ανάγκασε τον πρόεδρο της χώρας, Κάρολο Παπούλια, να φύγει. Ο Γ. Παπανδρέου είπε αργότερα στους ομόλογους πρωθυπουργούς πως ένιωσε ότι αυτό το περιστατικό ήταν σημάδι πως η χώρα του βρισκόταν στα πρόθυρα ενός νέου πραξικοπήματος.

«Όλοι έλεγαν πως η κυβέρνηση είναι προδότες» θυμάται ο Έλληνας πρώην πρωθυπουργός και συμπληρώνει: «Συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση έβγαινε εκτός ελέγχου».

Εκείνο το Σαββατοκύριακο, μάζεψε μία μικρή ομάδα συμβούλων και αποκάλυψε το σχέδιό του: θα ζητούσε εθνικό δημοψήφισμα για το νέο πρόγραμμα στήριξης των 172 δισ. ευρώ. Αυτοί που επέκριναν τη συμφωνία, εκ των οποίων ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς, αλλά και εσωκομματικοί αντάρτες, θα αναγκάζονταν να διαλέξουν πλευρά και πιθανότατα θα στήριζαν το πακέτο, καθώς η επικρατέστερη εναλλακτική θα ήταν η έξοδος από το ευρώ, υποστήριξε ο Γ. Παπανδρέου. Η νίκη θα του έδινε τη λαϊκή εντολή για τις μεταρρυθμίσεις που ζητούσαν οι δανειστές.

Ο Γ. Παπανδρέου, όμως, δεν συμβουλεύτηκε κανέναν άλλο πέρα από τον στενό του κύκλο. Αντιθέτως, εκείνο το βράδυ παρουσίασε το σχέδιό του ως τετελεσμένο γεγονός στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Όσοι βρίσκονταν στο δωμάτιο -εκ των οποίων και ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος- σοκαρίστηκαν. «Το βράδυ της Κυριακής, κατά την τελευταία μας κατ’ ιδίαν συνάντηση, ο Γ. Παπανδρέου μίλησε μόνο για μία πρόταση περί ψήφου εμπιστοσύνης και καθόλου για δημοψήφισμα» δήλωσε ο κ. Βενιζέλος, προσθέτοντας ότι τις επόμενες ώρες υπέφερε από έντονους πόνους στην κοιλιακή χώρα που τον ανάγκασαν να πάει στο νοσοκομείο. «Σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση, ήταν αποτέλεσμα του στρες».

«Θυμάμαι πως το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: 'Ελπίζω να το έχει πει στη Μέρκελ'» είπε ένας υπουργός.

Ο Γ. Παπανδρέου αργότερα ισχυρίστηκε ότι είχε αφήσει υπόνοιες στους υπόλοιπους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποιοι αναγνωρίζουν αόριστες αναμνήσεις κι άλλοι δεν θυμούνται τίποτα. «Εγώ ποτέ δεν το πήρα στα σοβαρά» δήλωσε ένας εξ αυτών και συμπλήρωσε: «Μου έμοιαζε κάπως απελπισμένο».

Η αντίδραση Σαρκοζί

Έτσι, όταν ο Ν. Σαρκοζί έμαθε ότι ο Γ. Παπανδρέου είχε αποφασίσει να θέσει την προσεκτικά σχεδιασμένη συμφωνία για το πρόγραμμα στήριξης σε δημοψήφισμα εξερράγη. «Ήταν οργισμένος», είπε ένας βοηθός του.

Οι αγορές ομολόγων της ευρωζώνης, οι οποίες είχαν προσωρινά μαζευτεί μετά τη συμφωνία για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, βρέθηκαν σε πανικό πωλήσεων. Οι αποδόσεις των 10ετών κρατικών ομολόγων της Ελλάδας αυξήθηκαν κατά 16,2% σε μία μέρα. Πιο ανησυχητικό ήταν το γεγονός ότι το κόστος δανεισμού για τις ισχυρότερες κυβερνήσεις της ευρωζώνης άρχισε να πλησιάζει σε επίπεδα που ανάγκασαν κι άλλες χώρες σε προγράμματα διάσωσης.

Ο Ν. Σαρκοζί κάλεσε τους στενότερους συμβούλους του σε μία έκτακτη συνάντηση. Σύμφωνα με άτομο που συμμετείχε σε αυτήν, η αρχική αντίδραση του Γάλλου προέδρου ήταν να εξαναγκάσει τον Γ. Παπανδρέου σε αλλαγή πορείας. Είτε θα αποδεχόταν το νέο πακέτο χωρίς προϋποθέσεις άμεσα ή η Ελλάδα θα οδηγούνταν εκτός ευρώ.

Ο Ενρί Γκουιάνο, ο έμπιστος του Σαρκοζί, σημείωσε πως ο ίδιος ο Σαρλ ντε Γκολ προτιμούσε τα δημοψηφίσματα από την κοινοβουλευτική πολιτική. Εάν ζητούσε από τον Παπανδρέου να ακυρώσει ένα δημοψήφισμα θα ήταν σαν να αντιτίθεται στις παραδόσεις που τους κληροδότησε ο ντε Γκολ. Έτσι, ο Ν. Σαρκοζί κατέληξε σε έναν συμβιβασμό: ο Γ. Παπανδρέου θα προχωρούσε με το δημοψήφισμα, αλλά όχι για το πακέτο στήριξης.

Η πρόσκληση στις Κάννες

Ο Ν. Σαρκοζί τηλεφώνησε στην Α. Μέρκελ και συμφώνησαν σε μία στρατηγική. Θα καλούσαν τον Παπανδρέου στις Κάννες, όπου σε 48 ώρες θα διεξαγόταν η σύνοδος του G20 και θα τον έπειθαν να κάνει το δημοψήφισμα με το ερώτημα εάν η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη.

Στο Βερολίνο, η Α. Μέρκελ διχάστηκε για το θέμα του «Grexit», και πολλοί σύμβουλοι -ειδικότερα ο ισχυρός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε- υποστήριξαν ότι θα έδενε περισσότερο τα 16 εναπομείναντα μέλη και θα τους έδινε τη δυνατότητα να βγουν από την κρίση.

«Ήθελε πολύ να είναι ένα σαφές ερώτημα εντός ή εκτός ευρώ» δηλώνει Γερμανός αξιωματούχος. «Για εκείνη το σημείο κλειδί ήταν εάν οι ίδιοι οι Έλληνες ήθελαν να είναι εντός ή εκτός και εάν με το δημοψήφισμα αποφάσιζαν ότι θέλουν την έξοδο, τότε ο δρόμος θα ήταν ευκολότερος».

Πολλοί αξιωματούχοι ακόμη αναρωτιούνται γιατί ο Παπανδρέου συμφώνησε να εμφανιστεί στις Κάννες για να τον επιπλήξουν. Αν και εξεπλάγη με το ξέσπασμα θυμού από τους Ευρωπαίους ηγέτες, ο ίδιος δήλωσε ότι χάρηκε για την ευκαιρία που είχε να αποσπάσει στήριξη για την ιδέα του δημοψηφίσματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το «τελεσίγραφο»

Ο Ν. Σαρκοζί κάλεσε τους ομότιμους ηγέτες στο Παλάτι στις 5:30 μ.μ. την Τετάρτη, μία ώρα πριν συναντηθούν με τον Παπανδρέου, για να συμφωνήσουν στον τρόπο με τον οποίο θα τον αντιμετωπίσουν.

Στη συνάντηση συμμετείχαν η Α. Μέρκελ, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος του Eurogroup, η Κριστίν Λαγκάρντ, γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και οι δύο πρόεδροι της Ε.Ε., Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και Χέρμαν Βαν Ρομπάι.

Ο Ν. Σαρκοζί έδωσε σε όλους ένα λευκό χαρτί με τίτλο Position commune sur la Grèce – Κοινή θέση για την Ελλάδα. «Η ιδέα ήταν να μπει ο Παπανδρέου στη γωνία» δήλωσε ένας από τους παρευρισκόμενους.

Το σχέδιο έξι σημείων του Σαρκοζί -που έχουν στη διάθεσή τους οι F.T.- ήταν σαφές και σκληρό. Ο Έλληνας πρωθυπουργός έπρεπε να δεχθεί το πρόγραμμα στήριξης που είχε συμφωνηθεί την προηγούμενη εβδομάδα και δεν θα δινόταν καμία περαιτέρω βοήθεια μέχρις ότου το κοινοβούλιο της χώρας το επικύρωνε με την ψήφο του.

«Είμαστε πάντα έτοιμοι να βοηθήσουμε την Ελλάδα παρά τη μονομερή απόφαση να ανακοινωθεί το δημοψήφισμα χωρίς πρότερη ενημέρωση» αναφέρει το δεύτερο σημείο, σε μία σαφή ένδειξη της οργής του κ. Σαρκοζί. Το έκτο σημείο είναι το πιο ξεκάθαρο: «Το δημοψήφισμα θα αφορά μόνο την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση».

Ο Γ. Παπανδρέου στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι αυτός που πάλεψε μαζί του για να αλλάξει η διατύπωση του δημοψηφίσματος ήταν κυρίως ο Ν. Σαρκοζί και πως η Α. Μέρκελ ήταν με τη δική του πλευρά. Όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα, όμως, αναφέρουν ότι μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών -συμπεριλαμβανομένης της Α. Μέρκελ- υπήρχαν ελάχιστες διαφωνίες.

Έχοντας συμφωνήσει στη γραμμή για την Ελλάδα, ο Ν. Σαρκοζί γύρισε τη συζήτηση σε κάτι που τους απασχολούσε περισσότερο: στην Ιταλία. Το δημοψήφισμα του Παπανδρέου είχε δημιουργήσει ένα δίλημμα για την Ελλάδα, αλλά επίσης έβγαλε στην επιφάνεια έναν πολύ μεγαλύτερο φόβο: ότι η μετάδοση από την Αθήνα θα διαχεόταν σε όλη την ευρωζώνη. Η χώρα που αντιμετώπιζε τον μεγαλύτερο κίνδυνο ήταν η Ιταλία.

Με δημόσιο χρέος σχεδόν 2 τρισ. ευρώ -το τέταρτο μεγαλύτερο στον κόσμο- οι αξιωματούχοι του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών εκτιμούσαν ότι ένα τριετές πρόγραμμα στήριξης θα άγγιζε περίπου τα 600 δισ. ευρώ. Δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα στην Ε.Ε. ή στο ΔΝΤ γι' αυτό. Η Ιταλία ήταν απλούστατα πολύ μεγάλη για να διασωθεί.

«Δεν μπορούσαμε να αντέξουμε το κόστος της Ιταλίας» ανέφερε αξιωματούχος του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών και συμπλήρωσε: «Κανένας δεν μπορούσε. Θα ήταν κατά συνέπεια πιθανότατα το τέλος της ευρωζώνης».

Η Κρ. Λαγκάρντ έφτασε στις Κάννες με ένα σχέδιο, να τεθεί η Ιταλία σε ένα «προληπτικό πρόγραμμα» 80 δισ. ευρώ, σε μία γραμμή πίστωσης που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, αλλά θα οδηγούσε επίσης σε εντατική παρακολούθηση, ώστε να εξασφαλιστεί ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας που είχε απολέσει την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων ηγετών, θα εφάρμοζε τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Υποστήριξε πως μόνο έτσι οι αγορές θα άρχιζαν να δανείζουν και πάλι την Ιταλία με βιώσιμο επιτόκιο. «Η Ιταλία δεν έχει αξιοπιστία» δήλωσε η Κρ. Λαγκάρντ στη συζήτηση. Αλλά η απόφαση για την Ιταλία μπορούσε να περιμένει. Ο Γ. Παπανδρέου αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή.

Ο ψυχολογικός πόλεμος

Στη συνάντηση, πολλοί από τους συμμετέχοντες έμειναν άναυδοι. Στο ημερολόγιό του, ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Φρανσουά Μπορουάν, έκανε λόγο για ψυχολογικό πόλεμο. Άλλοι, ειδικότερα οι δύο πρόεδροι της Ε.Ε., είπαν στη συνέχεια στους συνεργάτες τους ότι ένιωθαν πολύ άβολα με το γεγονός πως μία μικρή ομάδα Ευρωπαίων ηγετών πίεζαν τον εκλεγμένο πρωθυπουργό μιας χώρας. «Ποτέ δεν είδα μία συνάντηση τόσο έντονη και τόσο δύσκολη» είπε ένας εκ αυτών των συνεργατών.

Από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου με τον Ε. Βενιζέλο έφτασαν στην αίθουσα, ο Ν. Σαρκοζί ξεκίνησε αυτό που ένας αξιωματούχος χαρακτήρισε «the full Sarkozy»: μία στοχευμένη, οργισμένη αποκήρυξη της απόφασης του Παπανδρέου για δημοψήφισμα.

«Σαφέστατα το συναίσθημα ήταν: κάναμε τα πάντα για να σας βοηθήσουμε, κάναμε τα πάντα για να σας κρατήσουμε στην ευρωζώνη, πήραμε οικονομικό και πολιτικό κίνδυνο» είπε μέλος της γαλλικής αποστολής. «Είναι η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους του κόσμου, στην Ιστορία, και τώρα το μόνο που κάνετε είναι να μας προδίδετε».

Ο Παπανδρέου αιφνιδιάστηκε. «Έρχεται και αρχίζει να μιλά έξαλλος για το δημοψήφισμα», λέει για τον Σαρκοζί. «Η θέση του Σαρκοζί ήταν πολύ επιθετική. Δεν ήταν ευγενική. Πολύ-πολύ ισχυρή και πολύ επιθετική, ώστε να μπει η Ελλάδα στο δίλημμα: εντός ή εκτός» είπε ο Ε. Βενιζέλος.

Οι Έλληνες προσπάθησαν να αντεπιτεθούν. Ο Παπανδρέου παρουσίασε το σχέδιό του: το δημοψήφισμα θα γινόταν σε έναν μήνα και θα ανάγκαζε τον Σαμαρά και τους εσωκομματικούς του αντιπάλους να ευθυγραμμιστούν, δεδομένου ότι ακόμη και οι πιο δηλητηριώδεις επικριτές του δεν θα μπορούσαν να αντιταχθούν στη μόνη σωτηρία για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Τότε ο Παπανδρέου διάβασε την προτεινόμενη διατύπωση για το δημοψήφισμα. «Ήταν μία κάπως μεγάλη παράγραφος» παραδέχθηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός.

«Πρέπει να το λύσουμε εδώ»

Η Α. Μέρκελ ήταν η πρώτη που αντέδρασε και δεν ήταν χαρούμενη. «Ή θα το λύσουμε αυτό εδώ, μεταξύ μας ή στα μάτια του κόσμου θα έχουμε αποτύχει» είπε. «Wir müssen entscheiden» - πρέπει να αποφασίσουμε. «Ή θέλετε να μείνετε εντός ευρωζώνης ή όχι» είπε.

Όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα είπαν ότι ο Παπανδρέου εμφανώς αποθαρρύνθηκε καθώς συνεχιζόταν η μάχη. Όταν κουράστηκε, ο Ε. Βενιζέλος ανέλαβε τη μάχη, που για πολλούς ήταν σημάδι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι είχε καταστεί εξαντλημένη πολιτική δύναμη και ο Ε. Βενιζέλος, ο οποίος εδώ και καιρό εποφθαλμιούσε την πρωθυπουργία, κινήθηκε για να εκμεταλλευθεί την αλλαγή των συνθηκών.

Ήταν η αλλαγή στη γλώσσα του σώματος που πρόσεξε ο Μπαρόζο, ο οποίος καθόταν αθόρυβα. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είπε αργότερα στους συνεργάτες του ότι η σκηνή που ξετυλίχτηκε μπροστά του τον έκανε να ανησυχεί περισσότερο. Πέρα από τη γενική συζήτηση περί ελληνικής εξόδου από το ευρώ, η οποία κατά τους αξιωματούχους της Κομισιόν θα προκαλούσε ανεξέλεγκτο πανικό στις αγορές για τον ευρωπαϊκό Νότο, η προοπτική μηνιαίας καμπάνιας για το δημοψήφισμα σήμαινε εβδομάδες αβεβαιότητας, δηλαδή αυτό ακριβώς που προσπαθούσαν να αποφύγουν καθώς οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων είχαν φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα.

Το σχέδιο για χρηματοδότηση του Ταμείου μέσω των SDRs

Για μήνες ο Ομπάμα έβλεπε την κατάσταση στην Ευρώπη να γίνεται όλο και χειρότερη και η ανησυχία μεγάλωνε. Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Tim Geithner προσπαθούσε να περάσει μαθήματα από την τραπεζική κρίση στις ΗΠΑ, κυρίως ότι μόνο ένα μεγάλο τείχος κρατικού χρήματος μπορεί να καθησυχάσει τους επενδυτές.

Ωστόσο οι Αμερικανοί καταλάβαιναν ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες κινούνταν διαφορετικά. Οι ΗΠΑ είχαν μόνο ένα στόχο, λέει Ευρωπαίος που συνάντησε τον Geithner. Η ευρωζώνη έπρεπε να σωθεί γιατί διαφορετικά θα υπήρχε μεγάλη ύφεση (depresson) στην Ευρώπη και αυτό θα επηρέαζε την οικονομία της υπερδύναμης.

Η αμηχανία όμως ήταν εμφανής και η επιτομή της ήταν οι σχέσεις με τη Μέρκελ που συχνά έβρισκε την αμερικανική παρέμβαση ακατάλληλη και μη επιθυμητή. Το Βερολίνο πίεσε για να εμπλακεί το ΔΝΤ, αλλά η Μέρκελ έλεγε στους συναδέλφους της ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από Ευρωπαίους.

Ωστόσο πολλοί σε Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Παρίσι καλωσόρισαν την αμερικανική παρέμβαση ως ένα αντίβαρο στο Βερολίνο.

Όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες κλήθηκαν ξανά από τον Σαρκοζί στις 9:30 το βράδυ στις Κάννες είδαν με έκπληξη τον Ομπάμα να προεδρεύει στη συνάντηση. Πολλοί πίστευαν ότι η βραδιά θα αφιερωνόταν στην προσπάθεια να πειστεί ο Μπερλουσκόνι να καταφύγει η Ιταλία στο ΔΝΤ, κάτι που οι Ιταλοί είχαν απορρίψει το πρωί.

Ωστόσο ο Ομπάμα ξεκίνησε με κάτι διαφορετικό. Ένα σχέδιο να αυξηθεί το τείχος προστασίας της Ευρώπης. Για Γάλλους και Αμερικανούς η περισσότερο προφανής πηγή για να χρηματοδοτηθεί το τείχος ήταν η ΕΚΤ. Αλλά το Βερολίνο για πολύ καιρό στεκόταν ενάντια στη χρηματοδότηση κρατών από την κεντρική τράπεζα. Ήταν θέμα αρχής, το οποίο είχε τις ρίζες του στη γερμανική ιστορία.

Οι αντιπροσωπείες της Γαλλίας και των ΗΠΑ είχαν δουλέψει σε ένα σχέδιο που θα έπειθε τις αγορές ότι υπάρχει αρκετό χρήμα για να αποφευχθεί ελληνική πτώχευση ή κάποια άλλη χωρίς να προσκρούει στις αντιρρήσεις της Γερμανίας και ήλπιζαν ότι στις Κάννες αυτό θα γινόταν αποδεκτό. Περιελάμβανε μια μορφή μετρητού που δεν είναι πολύ γνωστή: τα Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα (special drawing rights - SDRs).

Τυπικά δεν είναι χρήμα. Δημιουργήθηκαν από το ΔΝΤ το 1969 ως αντικατάστατο του χρυσού και του δολαρίου στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό λογιστικό. Γνωστά ως «χάρτινος χρυσός» δεν μπορούν να κατέχονται από κανέναν άλλον πλην του ΔΝΤ και πρέπει να μετατραπούν σε άλλο νόμισμα πριν ξοδευτούν.

Το 2009 μετά την κρίση που προκάλεσε η Lehman Brothers το G20 αύξησε το ποσό των SDRs κατά 250 δισ. δολάρια. Στις Κάννες οι ΗΠΑ και η Γαλλία ήθελαν κάτι ανάλογο. Αντί όμως για το ΔΝΤ η ευρωζώνη θα διέθετε SDRs αξίας 140 δισ. ευρώ για ένα ταμείο διάσωσης.

Ακόμα και αυτοί που σχεδίασαν την πρόταση παραδέχονται ότι ήταν βιαστική. Στη συνάντηση ο Ομπάμα είπε ότι «οι ΗΠΑ θα προτιμούσαν η ΕΚΤ να δράσει όπως η Fed, αλλά αυτό δεν δείχνει να είναι εφικτή επιλογή», μια ξεκάθαρη αναφορά στις γερμανικές αντιδράσεις.

Το «όχι» του Jens Weidmann

Η Μέρκελ είχε ένα ακόμα πρόβλημα. Ήταν ανοικτή στην πρόταση, αλλά τα SDRs δεν ελέγχονται από κυβερνήσεις, αλλά από τις κεντρικές τράπεζες. Και ο Jens Weidmann επικεφαλής της Bundesbank διαφώνησε.

Από πηγές του ΔΝΤ ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης είχε μάθει για το σχέδιο και έτσι έγραψε γρήγορα μια επιστολή προς την καγκελάριο για τη διαφωνία του.

Η διαφωνία ήταν ιδεολογική, αλλά και πρακτική. Εκτίμησε ότι η χρήση ξένων αποθεματικών για τη δημιουργία του Ταμείου θα έστελνε λάθος μήνυμα στις αγορές και θα ήταν δείγμα απελπισίας. Το βασικό πρόβλημα όμως ήταν ότι τα SDRs, όπως τα αποθέματα χρυσού μιας χώρας, είναι μέρος των συναλλαγματικών διαθεσίμων και αποκλειστικά θέμα της κεντρικής τράπεζας η διαχείρισή τους. Δεν είχε πρόβλημα να αυξηθεί το ποσό που δόθηκε το 2009 στο ΔΝΤ, αλλά η χρήση τους για ένα ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης θα δημιουργούσε ένα επικίνδυνο προηγούμενο, εκτίμησε.

Στην επιστολή καλούσε τη Μέρκελ να απορρίψει την πρόταση. Αυτή η επιστολή όμως δεν έφτασε έγκαιρα στη γερμανική αντιπροσωπεία στις Κάννες. Η διαφωνία έγινε γνωστή από το τηλέφωνο. Υπήρξε σειρά τηλεφωνημάτων σε μια προσπάθεια να αλλάξει γνώμη ο κεντρικός τραπεζίτης. Αλλά δεν άλλαξε.

Τελικά στη συνάντηση όταν έγινε η πρόταση από τον Σαρκοζί και τον Ομπάμα η Μέρκελ είπε τα «κακά» νέα: η Bundesbank διαφωνεί και η ίδια δεν μπορεί να το δεχτεί χωρίς την Bundesbank. Είπε ότι υποστηρίζει πολιτικά το σχέδιο και πως αν η Ιταλία δεχτεί να λάβει βοήθεια 80 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ η ίδια θα πάει στη γερμανική Βουλή να ζητήσει αύξηση του ποσού για το Ταμείο Διάσωσης. Για τα SDRs όμως η απάντηση ήταν «όχι».

Η Μέρκελ ήταν στη γωνία. Ο Ομπάμα υποστήριξε ότι η ιδέα της προσφυγής της Ιταλίας στο ΔΝΤ ήταν κακή. Ο Σαρκοζί προσπάθησε να πετύχει έναν συμβιβασμό. Οι ΗΠΑ ήθελαν η Γερμανία να συνεισφέρει με τα SDRs, αλλά η Γερμανία προσέφερε «μερική» δέσμευση αν η Ιταλία έμπαινε σε πρόγραμμα του ΔΝΤ. Ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Giulio Tremonti ήταν ξεκάθαρος: η Ιταλία δέχεται παρακολούθηση του ΔΝΤ, αλλά όχι πρόγραμμα.

Θα μπορούσε το ιταλικό σχέδιο για παρακολούθηση της οικονομίας από το Ταμείο, συν δέσμευση της Γερμανίας να βοηθήσει με διμερή δάνεια να ήταν αρκετό; Αυτό αναρωτήθηκε ο Γάλλος πρόεδρος.

«Όχι. Η Γερμανία έχει το 1/4 από όλες τις τοποθετήσεις της ευρωζώνης σε SDRs», απάντησε ο Ομπάμα. «Αν έχεις όλες τις χώρες της ευρωζώνης, αλλά όχι τη Γερμανία αρχίζει να χάνεται η αξιοπιστία».

Τότε ήρθε το ξέσπασμα δακρύων της Μέρκελ. «Δεν είναι δίκαιο. Δεν μπορώ να αποφασίσω ενάντια στην Bundesbank. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό».

Το ξέσπασμα μετρίασε τις αμερικανικές και τις γαλλικές απαιτήσεις για συμφωνία εδώ και τώρα. «Είδε ότι το παρατράβηξε», σχολιάζει για τη στάση του Ομπάμα Ευρωπαίος που ήταν στον χώρο.

Ο Αμερικανός πρόεδρος ρώτησε αν η Μέρκελ μπορούσε να λύσει το θέμα με την Bundesbank ως τη Δευτέρα, ενώ επίσης αναρωτήθηκε αν μπορεί να υπάρξει αναφορά στην απόφαση της Συνόδου. Αμφότεροι δεν είχαν καταλάβει την καγκελάριο. «Δεν πρόκειται να πάρω τόσο μεγάλο ρίσκο χωρίς να λάβω κάτι από την Ιταλία. Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω». Έτσι, έληξε η συνάντηση.

Οι ηγέτες βρέθηκαν ξανά το επόμενο πρωί, αλλά το momentum είχε χαθεί. «Η καταιγίδα πέρασε», είπε κάποιος που μετείχε και στις δύο συναντήσεις. Το σχέδιο για τα SDRs δεν ξαναείδε το φως.

Αργότερα ο Μπερλουσκόνι αποκάλυψε στη συνέντευξη τύπου αυτό που όλοι ήθελαν να μείνει μυστικό: το ΔΝΤ του προσέφερε ένα σχέδιο διάσωσης. Η Ιταλία έλαβε έτσι το στίγμα ότι χρειάζεται πρόγραμμα στήριξης χωρίς να πάρει χρήματα. Οι αγορές αντέδρασαν.

Η αποτυχία στις Κάννες τροφοδότησε με οξυγόνο τη φωτιά της κρίσης. Σε μια εβδομάδα τα επιτόκια στα ιταλικά ομόλογα έφτασαν το 7,5%. Της Ελλάδας εκτοξεύτηκαν στο 33%, επίπεδο χωρίς προηγούμενο για ανεπτυγμένη χώρα.

Χωρίς νέο τείχος προστασίας δεν ήταν ξεκάθαρο τι θα έσωζε το ευρώ...

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Δημοσιεύουμε τα σποτάκια του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αθηνών που απαγόρευσαν οι υπάλληλοι ου ΔΝΤ(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ).


«ΦΙΜΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»
Η κυβέρνηση προχώρησε σήμερα, σε μία πρωτοφανή πράξη φίμωσης του Δημοκρατικού λόγου, και της ελεύθερης έκφρασης πολιτικών φορέων, συνδικαλιστικών οργανώσεων επιστημονικών κλάδων κ.λ.π.
Απαγορεύει με Υπουργική Απόφαση την μετάδοση οποιουδήποτε μηνύματος μπορεί να χαρακτηριστεί από την κυβέρνηση ως πολιτικό και που προφανώς «θα την βλάψει» ενόψει των επερχόμενων εκλογών.
Αυτή η πρωτοφανής λογοκρισία δεν έχει προηγούμενο σε μία ευνομούμενη Δημοκρατία.
Ο ΦΣΑ καλεί όλα τα κόμματα να πάρουν θέση. Δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση ότι με αυτές τις ενέργειες οι φαρμακοποιοί πεισμώνουν ακόμη περισσότερο και θα δυναμώσουν τους αγώνες τους.  Να είναι σίγουροι οι εμπνευστές – λογοκριτές ότι οι φαρμακοποιοί θα καταδικάσουν και με την ψήφο τους, αυτούς που τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει ολόκληρη την κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση.
ΓΙΑ ΤΟΝ Φ.Σ.Α.
Ο   ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                 Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΛΟΥΡΑΝΤΟΣ                           ΗΛΙΑΣ  ΓΙΑΝΝΟΓΛΟΥ


Τα απαγορευμένα σποτ.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

"Η μαριονέτα των εκδοτών". Κυρίες και Κύριοι ο Σταύρος Θεοδωράκης!


Το Ποτάμι δημιουργήθηκε με την παρέμβαση και τις ευλογίες του Βαρδινογιάννη, με την υπογραφή του τετραπέρατου δολοπλόκου Σταύρου Ψυχάρη και τις ευχές του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα, για να αποτελέσει δεκανίκι ή και πολιορκητικά κριό των στόχων τους.

Η έκφραση των παλιών «η κάλπη είναι γκαστρωμένη» θα έπρεπε να εφιστά την προσοχή στους νεότευκτους παρατηρητές της πολιτικής της χώρας για το άγνωστο και τις εκπλήξεις που μπορεί να κρύβει η κορυφαία δημοκρατική διαδικασία. Και παρότι η έκφραση καθιερώθηκε σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα σύγχρονα εργαλεία που μας επιτρέπουν να κρυφοκοιτάμε από πριν το κυοφορούμενο αποτέλεσμα, εντούτοις αυτήν τη φορά, περισσότερο από ποτέ, η κάλπη μοιάζει γκαστρωμένη! Όχι μόνο γιατί κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι θα βγάλουν αυτές οι κάλπες, αλλά κυρίως γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγήσουν στην πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Ξεχάστε τους καιροσκόπους που, εναγκαλισμένοι σφιχτά με τα κόμματα εξουσίας, ετοιμάζουν και παρουσιάζουν κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις. Άλλωστε, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων να μην απαντούν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων και με το ένα τρίτο από όσους απαντούν να δηλώνουν αναποφάσιστοι, είναι τουλάχιστον έωλη η «αναγωγή ψήφου».

Από τα ρεπορτάζ, τις αυθεντικές απαντήσεις στα γκάλοπ που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, αλλά κυρίως από την αίσθηση που έχει όποιος πραγματικά ζει μέσα στην κοινωνία, διαφαίνεται ότι βρισκόμαστε εν όψει πολύ σημαντικών αλλαγών. Σαν ένα τράνταγμα που θα αποδομήσει οριστικά και θα αλλάξει με τρόπο εκκωφαντικό το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα…

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το δρόμο που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 θα ακολουθήσει και η ΝΔ, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για τα αποτελέσματα της πολιτικής της στην κοινωνία. Η κυβέρνηση Σαμαρά κυριολεκτικά καταποντίζεται. Τα μαρκετίστικα τρικ, είτε αυτά λέγονται «πρωτογενές πλεόνασμα» (που μοιράζεται πρωτίστως στους ένστολους, αλλά υπόσχονται και σε άλλους ότι… θα το πάρουν μετά τις εκλογές), είτε «βγαίνουμε στις αγορές», είτε «success story» ή «νόμος και τάξη», δεν πείθουν τον ψηφοφόρο, που βλέπει τη ζωή του να διαλύεται. Η ελεύθερη πτώση της ΝΔ μοιάζει νομοτελειακή και ανεπίστρεπτη…

Την (και δημοσκοπική) κατρακύλα της ΝΔ, όμως, δεν φαίνεται να μπορεί να την εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον όχι στο έπακρο. Η στασιμότητά του δεν είναι αναίτια, ούτε ανεξήγητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε τα ποσοστά του το 2012 και βρέθηκε πολύ κοντά στην πρώτη θέση ως μια ριζοσπαστική δύναμη, που αφουγκράζεται τους πολίτες και είναι έτοιμη να συγκρουστεί με το κατεστημένο. Όχι πολύ καιρό μετά, έχει μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Με την… απαραίτητη διγλωσσία κόμματος που θέλει να κυβερνήσει, με ατολμία σε καυτά θέματα της κοινωνίας και με μια, ξεκάθαρα πια, θολή αντιμετώπιση του Μνημονίου και της Τρόικας. Ένα κόμμα που τελικά προτιμά να χαϊδέψει τα αυτιά του «νοικοκυραίου», παρά να ρισκάρει να τον «τρομάξει» ετοιμάζοντας ένα σοβαρό plan Β για το ενδεχόμενο της
επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.

Μα ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Δεν υπάρχουν πλέον στη χώρα μας οι «νοικοκυραίοι» όπως τους έχει στο νου του ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν τρομαγμένοι για το μέλλον τους άνθρωποι, οι οποίοι έχουν χάσει κάθε κεκτημένο και, στην απελπισία τους, δεν εμπιστεύονται πια κανέναν.
Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε ένα αριστερό κόμμα που περιμένει την απόφαση του… δημοφιλούς Λάκη Λαζόπουλου για το αν επιθυμεί ή όχι να πολιτευτεί. Που επιλέγει τις υποψηφιότητές του από τους διαδρόμους του Υπουργείου Εξωτερικών. Ενα κόμμα που κάποτε διατράνωνε πως θα σκίσει το μνημόνιο, σήμερα να φοβάται να αρθρώσει τη λέξη «μονομερείς ενέργειες» και να αποστρέφεται μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε αναφορά στο εθνικό νόμισμα.Ένα plan Β που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως διαπραγματευτικό μέσο προς τους εταίρους, καθώς θα μπορούσε να υπονοεί προς τους δανειστές πως: «Κοιτάξτε, θέλουμε να τα βρούμε εντός της Ευρώπης, αλλά έχουμε ετοιμαστεί για όλα».

Όμως για ποιο εναλλακτικό σχέδιο να μιλάμε, όταν δεν υπάρχει ούτε καν το αρχικό; Η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει την επιρροή του τον οδηγεί στο να στρογγυλεύει συνεχώς το λόγο του. Προκειμένου να χωρέσουν όλα, η κατάργηση του μνημονίου έγινε λύση εντός του ευρώ και η δραχμή απαγορευμένη λέξη.

Οσο όμως η κοινωνική καταστροφή συνεχίζεται και βαθαίνει, τόσο τα «στρογγυλέματα» του ΣΥΡΙΖΑ τον κάνουν να φαντάζει στα μάτια του κόσμου ως μια άλλη εκδοχή του ίδιου συστήματος. Για να το πούμε απλά: αν οι ψηφοφόροι που μεταστράφηκαν το 2012 πήγαν στην κάλπη να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους ενέπνευσε μια ελπίδα πραγματικής αλλαγής των πραγμάτων, οι ψηφοφόροι του 2014, ακόμη κι αυτοί που θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τρέφουν πολλές αυταπάτες.

Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι

Η διάλυση του κοινωνικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας, η εξαφάνιση του κέντρου και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει θα έχουν αντίκτυπο και στην κάλπη. Κι αν η ναζιστική Χρυσή Αυγή έμοιαζε το κόμμα που, περισσότερο από κάθε άλλον, μπορούσε να εκμεταλλευτεί την άγνοια του κόσμου, αλλά και την τυφλή εκδικητική του δίψα προς τα δύο κόμματα εξουσίας, πλέον στο παιχνίδι μπαίνει και το Ποτάμι.

Ο νέος πολιτικός σχηματισμός του Σταύρου Θεοδωράκη μπήκε «ξαφνικά» και «αθόρυβα» στην πολιτική σκηνή του τόπου, όπως αρέσκεται να λέει ο εμπνευστής του. Ήρθε για να «αλλάξει τα πάντα», διεκδικώντας από δήθεν «προοδευτικές» θέσεις τη διάσωση της χώρας και του λαού της. Η «αθόρυβη» δημιουργία του νέου κομματικού σχηματισμού δεν είναι φυσικά απόρροια της σεμνότητας των ιδρυτών του, αλλά του γεγονότος ότι πρόκειται για ένα κατασκεύασμα του συστήματος.

Το Ποτάμι δεν προήλθε μέσα από κοινωνικές διεργασίες, ούτε μέσα από κινηματική δράση, δεν αποτέλεσε προϊόν ζύμωσης των πολιτών, παρόλο που από την πρώτη στιγμή επιδίωξε να εμφανιστεί ως πολιτικός φορέας που επιβλήθηκε από τη λαϊκή απαίτηση. «Ο κόσμος μού ζητούσε να κάνω κάτι» επαναλαμβάνει συχνά πυκνά ο Σταύρος Θεοδωράκης – αν και τελικά, σε μια σπάνια στιγμή αναστοχασμού, παραδέχτηκε ότι άκουγε φωνές μέσα στο κεφάλι του που τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με την πολιτική.

Ίσως δεν ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι του οι φωνές, αφού το νέο κόμμα που «θα μας σώσει» στήθηκε μέσα σε συσκέψεις γραφείων, με συγκεκριμένα στελέχη και ακόμα πιο συγκεκριμένα συμφέροντα να το πατρονάρουν, επιδιώκοντας τη διατήρηση ενός πολιτικού συστήματος που εδώ και μια τετραετία τρεκλίζει επικίνδυνα και επιζητά στηρίγματα σταθερότητας. Αυτή ακριβώς την ομαλότητα του συστήματος ήρθε να διασφαλίσει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ως μαριονέτα της ίδιας άρχουσας τάξης που συνεχίζει να λυμαίνεται τη χώρα και το λαό της.

Είναι ένα κόμμα παντός καιρού, στην υπηρεσία συγκεκριμένων συμφερόντων, που πάντα ήξεραν πώς να ενδυθούν τον «φιλολαϊκό» μανδύα αν ήταν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. «Είμαστε ένα κίνημα που κλέβει ιδέες και από την Αριστερά και από τις φιλελεύθερες δυνάμεις. Γιατί σήμερα απαιτούνται λύσεις» υποστηρίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Από ιδέες δεν είδαμε και πολλές, καθώς ο πραγματικός στόχος τέτοιων δηλώσεων είναι κυρίως να κλέψουν ψήφους από δεξιά και από αριστερά.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης στοχεύει στο χαμένο κέντρο. Άλλωστε γι” αυτό δημιουργήθηκε.
Με τις ευλογίες του Βαρδή Βαρδινογιάνη, με την υπογραφή ίου τετραπέρατου δολοπλόκου Σταύρου Ψυχάρη και τις ευχές του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα, για να αποτελέσει δεξαμενή για τους χαμένους ψηφοφόρους του κέντρου, τους αναποφάσιστους, τους οργισμένους.

Πέντε εργατών αμπέλι



«Σιχαίνομαι τη φύση…. θα μπορούσαμε ίσως να επιτεθούμε στον ήλιο, να τον αποσπάσουμε από το σύμπαν ή να τον χρησιμοποιήσουμε για να πυρπολήσουμε τον κόσμο.»
Μαρκήσιος ντε Σαντ
Εκατομμύρια χρόνια για τους προμοντέρνους λαούς, πριν την εμφάνιση του νεωτερικού ανθρώπου, το κέντρο δεν ήταν ο άνθρωπος αλλά ο κόσμος, το σύμπαν. Ο δυτικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός του υβριστή ανθρώπου που τοποθέτησε την ύπαρξή του στο κέντρο του σύμπαντος θεοποιώντας τον εαυτό του. Αν κάτι σιχαίνεται η ανεξέλεγκτη ανθρώπινη υποκειμενικότητα είναι η φύση. Γι’ αυτό άλλωστε ο Καρτέσιος εξήγγειλε ως αποστολή του ανθρώπου το να γίνει « κύριος και κάτοχος της φύσης», ο Μαρξ εξύμνησε την προσπάθεια του ανθρώπου να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις λέγοντας ότι «μια φύση καθαρά αντικειμενική, ξένη στο υποκείμενο δεν υπάρχει πλέον», και ο Σαρτρ θα οδηγήσει τον εγωκεντρικό παροξυσμό του υποκειμένου στα άκρα κραυγάζοντας ότι δεν είναι απλώς η φύση κόλαση για το υποκείμενο αλλά «η κόλαση είναι ο άλλος».  Κι έτσι ξεκίνησε λοιπόν ο νεωτερικός αλαζόνας  άνθρωπος οπλισμένος με την προμηθεϊκή φωτιά, τη γνώση, για να κατακτήσει τη φύση και έκανε μια τρύπα στο νερό. Το τρόπαιό του είναι ο παρακμιακός δυτικός πολιτισμός. Κατά βάθος ο μοντέρνος άνθρωπος μισεί τη φύση γιατί τον έπλασε πεπερασμένο, θνητό. Μισεί τη φύση γιατί φοβάται το θάνατο.
Πόσο είναι το αμπέλι μας παππού; ρωτούσα μικρός στην Κρήτη ακάτεχος για το μέτρο της γης. Πέντε εργατών αμπέλι , μου αποκρίθηκε. Όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι μέτρο του αμπελιού δεν ήταν το χρήμα, η αξία της παραγωγής, αλλά το πόσοι εργάτες γης θα το έσκαβαν σε μια μέρα. Ο φίλος μου ο Γ. Μπίλλας μου ανέφερε ότι στα Τρίκαλα και στην Καρδίτσα η πώληση των αυγών κατά ζεύγος (ζεύγος αυγών παραγωγού) παρατηρείται ακόμα και σήμερα, ενώ κατά το παρελθόν αποτελούσε μονάδα μέτρησης, μέσο ανταλλαγής αγαθών. Στις προβιομηχανικές κοινωνίες η μάνα-φύση καθόριζε τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Στην Αίγυπτο ο χρόνος οριζόταν από τον κύκλο των ποιμενικών εργασιών, το ρολόι κοπάδι, στη Χιλή του 17ου αιώνα ο χρόνος μετριόταν σε Πιστεύω-το 1647 αναφέρεται ένας σεισμός που κράτησε δυο Πιστεύω- και οι κτηνοτρόφοι στην Αγγλία τον υπολόγιζαν με το χρόνο που απαιτούνταν για να γεννήσουν τα ζώα. Και ύστερα ήρθαν τα φώτα. Ενώ κυλούσαν αργόσυρτα οι αιώνες εμφανίστηκαν οι διαφωτιστές για να επιταχύνουν το χρόνο και από φυσικό να τον κάνουν ανθρώπινο γράφοντας στη ρομφαία τους με χρυσά γράμματα δίπλα στο «ισότητα- αδελφότητα- ελευθερία » και το «ή η φύση ή εμείς». Συνάμα έπρεπε να εφευρεθεί ένα μέτρο της προόδου. Τι παράδοξο! Το ανακάλυψαν οι υπηρέτες του θεού, του ακίνητου χρόνου, οι Βενεδικτίνοι μοναχοί, λίγο πριν την αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, και δεν ήταν άλλο από το μηχανικό ρολόι.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

«Σταύρος Θεοδωράκης: Η μαριονέτα των εκδοτών»,...

Στο UNFOLLOW 29 που κυκλοφορεί και είναι προτεινόμενο για αυτή την εβδομάδα... (Ολόκληρο το άρθρο)

Το Ποτάμι δημιουργήθηκε με την παρέμβαση και τις ευλογίες του Βαρδινογιάννη, με την υπογραφή του τετραπέρατου δολοπλόκου Σταύρου Ψυχάρη και τις ευχές του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα, για να αποτελέσει δεκανίκι ή και πολιορκητικά κριό των στόχων τους.

Η έκφραση των παλιών «η κάλπη είναι γκαστρωμένη» θα έπρεπε να εφιστά την προσοχή στους νεότευκτους παρατηρητές της πολιτικής της χώρας για το άγνωστο και τις εκπλήξεις που μπορεί να κρύβει η κορυφαία δημοκρατική διαδικασία. Και παρότι η έκφραση καθιερώθηκε σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα σύγχρονα εργαλεία που μας επιτρέπουν να κρυφοκοιτάμε από πριν το κυοφορούμενο αποτέλεσμα, εντούτοις αυτήν τη φορά, περισσότερο από ποτέ, η κάλπη μοιάζει γκαστρωμένη! Όχι μόνο γιατί κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι θα βγάλουν αυτές οι κάλπες, αλλά κυρίως γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγήσουν στην πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Ξεχάστε τους καιροσκόπους που, εναγκαλισμένοι σφιχτά με τα κόμματα εξουσίας, ετοιμάζουν και παρουσιάζουν κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις. Άλλωστε, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων να μην απαντούν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων και με το ένα τρίτο από όσους απαντούν να δηλώνουν αναποφάσιστοι, είναι τουλάχιστον έωλη η «αναγωγή ψήφου».

Από τα ρεπορτάζ, τις αυθεντικές απαντήσεις στα γκάλοπ που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, αλλά κυρίως από την αίσθηση που έχει όποιος πραγματικά ζει μέσα στην κοινωνία, διαφαίνεται ότι βρισκόμαστε εν όψει πολύ σημαντικών αλλαγών. Σαν ένα τράνταγμα που θα αποδομήσει οριστικά και θα αλλάξει με τρόπο εκκωφαντικό το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα…

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το δρόμο που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 θα ακολουθήσει και η ΝΔ, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για τα αποτελέσματα της πολιτικής της στην κοινωνία. Η κυβέρνηση Σαμαρά κυριολεκτικά καταποντίζεται. Τα μαρκετίστικα τρικ, είτε αυτά λέγονται «πρωτογενές πλεόνασμα» (που μοιράζεται πρωτίστως στους ένστολους, αλλά υπόσχονται και σε άλλους ότι… θα το πάρουν μετά τις εκλογές), είτε «βγαίνουμε στις αγορές», είτε «success story» ή «νόμος και τάξη», δεν πείθουν τον ψηφοφόρο, που βλέπει τη ζωή του να διαλύεται. Η ελεύθερη πτώση της ΝΔ μοιάζει νομοτελειακή και ανεπίστρεπτη…

Την (και δημοσκοπική) κατρακύλα της ΝΔ, όμως, δεν φαίνεται να μπορεί να την εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον όχι στο έπακρο. Η στασιμότητά του δεν είναι αναίτια, ούτε ανεξήγητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε τα ποσοστά του το 2012 και βρέθηκε πολύ κοντά στην πρώτη θέση ως μια ριζοσπαστική δύναμη, που αφουγκράζεται τους πολίτες και είναι έτοιμη να συγκρουστεί με το κατεστημένο. Όχι πολύ καιρό μετά, έχει μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Με την… απαραίτητη διγλωσσία κόμματος που θέλει να κυβερνήσει, με ατολμία σε καυτά θέματα της κοινωνίας και με μια, ξεκάθαρα πια, θολή αντιμετώπιση του Μνημονίου και της Τρόικας. Ένα κόμμα που τελικά προτιμά να χαϊδέψει τα αυτιά του «νοικοκυραίου», παρά να ρισκάρει να τον «τρομάξει» ετοιμάζοντας ένα σοβαρό plan Β για το ενδεχόμενο της
επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.

Μα ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Δεν υπάρχουν πλέον στη χώρα μας οι «νοικοκυραίοι» όπως τους έχει στο νου του ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν τρομαγμένοι για το μέλλον τους άνθρωποι, οι οποίοι έχουν χάσει κάθε κεκτημένο και, στην απελπισία τους, δεν εμπιστεύονται πια κανέναν.
Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε ένα αριστερό κόμμα που περιμένει την απόφαση του… δημοφιλούς Λάκη Λαζόπουλου για το αν επιθυμεί ή όχι να πολιτευτεί. Που επιλέγει τις υποψηφιότητές του από τους διαδρόμους του Υπουργείου Εξωτερικών. Ενα κόμμα που κάποτε διατράνωνε πως θα σκίσει το μνημόνιο, σήμερα να φοβάται να αρθρώσει τη λέξη «μονομερείς ενέργειες» και να αποστρέφεται μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε αναφορά στο εθνικό νόμισμα.Ένα plan Β που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως διαπραγματευτικό μέσο προς τους εταίρους, καθώς θα μπορούσε να υπονοεί προς τους δανειστές πως: «Κοιτάξτε, θέλουμε να τα βρούμε εντός της Ευρώπης, αλλά έχουμε ετοιμαστεί για όλα».

Όμως για ποιο εναλλακτικό σχέδιο να μιλάμε, όταν δεν υπάρχει ούτε καν το αρχικό; Η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει την επιρροή του τον οδηγεί στο να στρογγυλεύει συνεχώς το λόγο του. Προκειμένου να χωρέσουν όλα, η κατάργηση του μνημονίου έγινε λύση εντός του ευρώ και η δραχμή απαγορευμένη λέξη.

Οσο όμως η κοινωνική καταστροφή συνεχίζεται και βαθαίνει, τόσο τα «στρογγυλέματα» του ΣΥΡΙΖΑ τον κάνουν να φαντάζει στα μάτια του κόσμου ως μια άλλη εκδοχή του ίδιου συστήματος. Για να το πούμε απλά: αν οι ψηφοφόροι που μεταστράφηκαν το 2012 πήγαν στην κάλπη να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους ενέπνευσε μια ελπίδα πραγματικής αλλαγής των πραγμάτων, οι ψηφοφόροι του 2014, ακόμη κι αυτοί που θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τρέφουν πολλές αυταπάτες.

Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι

Η διάλυση του κοινωνικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας, η εξαφάνιση του κέντρου και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει θα έχουν αντίκτυπο και στην κάλπη. Κι αν η ναζιστική Χρυσή Αυγή έμοιαζε το κόμμα που, περισσότερο από κάθε άλλον, μπορούσε να εκμεταλλευτεί την άγνοια του κόσμου, αλλά και την τυφλή εκδικητική του δίψα προς τα δύο κόμματα εξουσίας, πλέον στο παιχνίδι μπαίνει και το Ποτάμι.

Ο νέος πολιτικός σχηματισμός του Σταύρου Θεοδωράκη μπήκε «ξαφνικά» και «αθόρυβα» στην πολιτική σκηνή του τόπου, όπως αρέσκεται να λέει ο εμπνευστής του. Ήρθε για να «αλλάξει τα πάντα», διεκδικώντας από δήθεν «προοδευτικές» θέσεις τη διάσωση της χώρας και του λαού της. Η «αθόρυβη» δημιουργία του νέου κομματικού σχηματισμού δεν είναι φυσικά απόρροια της σεμνότητας των ιδρυτών του, αλλά του γεγονότος ότι πρόκειται για ένα κατασκεύασμα του συστήματος.

Το Ποτάμι δεν προήλθε μέσα από κοινωνικές διεργασίες, ούτε μέσα από κινηματική δράση, δεν αποτέλεσε προϊόν ζύμωσης των πολιτών, παρόλο που από την πρώτη στιγμή επιδίωξε να εμφανιστεί ως πολιτικός φορέας που επιβλήθηκε από τη λαϊκή απαίτηση. «Ο κόσμος μού ζητούσε να κάνω κάτι» επαναλαμβάνει συχνά πυκνά ο Σταύρος Θεοδωράκης – αν και τελικά, σε μια σπάνια στιγμή αναστοχασμού, παραδέχτηκε ότι άκουγε φωνές μέσα στο κεφάλι του που τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με την πολιτική.

Ίσως δεν ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι του οι φωνές, αφού το νέο κόμμα που «θα μας σώσει» στήθηκε μέσα σε συσκέψεις γραφείων, με συγκεκριμένα στελέχη και ακόμα πιο συγκεκριμένα συμφέροντα να το πατρονάρουν, επιδιώκοντας τη διατήρηση ενός πολιτικού συστήματος που εδώ και μια τετραετία τρεκλίζει επικίνδυνα και επιζητά στηρίγματα σταθερότητας. Αυτή ακριβώς την ομαλότητα του συστήματος ήρθε να διασφαλίσει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ως μαριονέτα της ίδιας άρχουσας τάξης που συνεχίζει να λυμαίνεται τη χώρα και το λαό της.

Είναι ένα κόμμα παντός καιρού, στην υπηρεσία συγκεκριμένων συμφερόντων, που πάντα ήξεραν πώς να ενδυθούν τον «φιλολαϊκό» μανδύα αν ήταν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. «Είμαστε ένα κίνημα που κλέβει ιδέες και από την Αριστερά και από τις φιλελεύθερες δυνάμεις. Γιατί σήμερα απαιτούνται λύσεις» υποστηρίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Από ιδέες δεν είδαμε και πολλές, καθώς ο πραγματικός στόχος τέτοιων δηλώσεων είναι κυρίως να κλέψουν ψήφους από δεξιά και από αριστερά.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης στοχεύει στο χαμένο κέντρο. Άλλωστε γι” αυτό δημιουργήθηκε.
Με τις ευλογίες του Βαρδή Βαρδινογιάνη, με την υπογραφή ίου τετραπέρατου δολοπλόκου Σταύρου Ψυχάρη και τις ευχές του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα, για να αποτελέσει δεξαμενή για τους χαμένους ψηφοφόρους του κέντρου, τους αναποφάσιστους, τους οργισμένους.


Είναι πλέον σαφές πως το «υπαλληλικό προσωπικό» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμη να φαίνεται χρήσιμο στο εγχώριο κεφάλαιο.
Η πρώτη κίνηση ήταν οι 58. Παρά τις -πραγματικά φιλότιμες- προσπάθειες των ΜΜΕ να «φουσκώσουν» την επιρροή τους, λίγο ο Σημίτης, λίγο κάποια φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και πολύ περισσότερο ο Ευάγγελος Βενιζέλος οδήγησαν το εγχείρημα σε αποτυχία. Το επόμενο βήμα ήταν η Ελιά. Κι αυτή μαράζωσε γρήγορα, αφού δεν υπάρχουν πλέον ψηφοφόροι που να πιστεύουν στο μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ – εκτός από αυτούς που πληρώνονται από αυτό!

Η επόμενη κίνηση αναγκαστικά δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα ίδια συστατικά της αποτυχίας, τα φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Χρειαζόταν κάτι νέο, άφθαρτο και αναγνωρίσιμο. Και ήρθε το Ποτάμι, που από ό,τι φαίνεται έχει παραφουσκώσει.
Τι καλύτερο από έναν δικό τους άνθρωπο; Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης είναι και ο ίδιος δημιούργημα του Ψυχάρη. Οι «Πρωταγωνιστές» ξεκίνησαν ως στήλη στην εφημερίδα Τα Νέα, κι από κει αναβαθμίστηκαν σε εκπομπή του Mega. Ο Σταύρος Θεοδωράκης εργάστηκε κυρίως στα μέσα της διαπλοκής ως συστημικός δημοσιογράφος. Σε αντίθεση με άλλους αντίστοιχους τηλεστάρ, όμως, ο Θεοδωράκης δεν έχει υποστεί τη φθορά του τηλεοπτικού παράθυρου. Είναι πιο οικείος γιατί ντύνεται σαν εμάς, αφήστε που οδηγεί και βέσπα!

Το προφίλ του «οικείου» και του «ανθρώπινου» το είχε οικοδομήσει νωρίς μέσα από τις εκπομπές του. Δεν είναι μόνο η θεματολογία. Δεν είναι μόνο το ότι, ακόμη και μέσα στην κρίση, οι δακρύβρεχτες ιστορίες του ήταν έτσι στημένες ώστε να μη θίγουν καθόλου την ουσία της μνημονιακής πολιτικής. Είναι πολύ περισσότερο η αποθέωση
της υποκειμενικότητας, η αντίληψη ότι «η αλήθεια έχει πολλές πλευρές» -εύστοχο αν θες να ξεπλύνεις τον Βορίδη, tov Μιχαλολιάκο και ιους λιμενικούς στο Φαρμακονήοι- που του σφυρηλάτησε το προφίλ του ήπιου «κεντρώου».

Βέβαια, κάθε άλλο παρά «ήπιο» θα τον έλεγε κανείς, αν θυμόταν μια σειρά από επιλογές του. Για παράδειγμα, όταν οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν στη γειτονιά μας το Βελιγράδι, ο νυν αρχηγός του Ποτάμιου είχε επιλέξει να τοποθετήσει την αμερικανική σημαία στο εξώφυλλο του Κλικ. Στην ιστοσελίδα του, το Protagon, απαγόρευσε διά ροπάλου
οποιαδήποτε αναφορά θα μπορούσε να ήταν αρνητική για τον Γιώργο Παπανδρέου. Ή τουλάχιστον, το απαγόρευε μέχρι την έκπτωση του πρώην πρωθυπουργού. Πρόκειται για ένα γνήσιο Σημιτόπαιδο, που αρθρογραφούσε υπέρ του Μνημονίου από τη μέρα που το ανακοίνωσε ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο. Είναι ο άνθρωπος που στο συνέδριο του Π ΑΣΟΚ το 2002,
όπως διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες, νουθετούσε τον Γιώργο Παπανδρέου να τα πει «όπως πρέπει», με το τηλέφωνο στο αυτί και τον Ψυχάρη στην άλλη γραμμή. Τόσο «άφθαρτος»!

Το Ποτάμι έχει στον πυρήνα του τις ίδιες πολιτικές και στρατηγικές επιλογές με τα συστημικά κόμματα.Οταν είναι ήδη έτοιμα τα μέτρα του επόμενου μνημονίου, ο Σταύρος Θεοδωράκης ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει πια μνημόνιο! Βέβαια, μέσα στις θέσεις του περιλαμβάνονται πολλά από τα μέτρα του επόμενου μνημονίου, όπως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, το να πάνε όλα τα χρήματα του νέου ΕΣΠΑ σε ιδιώτες, η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Διότι είναι νεοφιλελεύθερος, κι ας αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός – τώρα που έγινε και της μόδας. Δεν του την κολλάμε εμείς την ταμπέλα αυθαίρετα, μας πρόλαβε ένα γνήσιο τέκνο του νεοφιλελευθερισμού, ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος ευχαρίστησε καυστικά το Ποτάμι στο Twitter επειδή: «Είναι ευχάριστο ότι, για την ώρα τουλάχιστο, τα ΜΜΕ προβάλλουν τις θέσεις του κ. Σταύρου Θεοδωράκη. Ετσι ακούγονται απόψεις που εδώ και χρόνια προβάλλει η ΔΡΑΣΗ και «θάβουν» τα ΜΜΕ».

Δεν είναι τυχαίο ότι η πορεία του Σταύρου Θεοδωράκη προς το… λαό διακόπηκε απότομα, μιας και στις συγκεντρώσεις μαζευόιαν ελάχιστος κόσμος, ενώ όσο μιλούσε ο Σταύρος με τον κανονικό κόσμο, ιόσο πιο σκούρα χα έβρισκε. Τόσο σκούρα που σκέφτηκε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι του «φυτεύει» εγκάθετους στις συγκεντρώσεις του.
Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς εγκάθετος άλλου κόμματος για να ρωτήσει έναν νεότευκτο πολιτικό σχηματισμό που «θέλει να τα αλλάξει όλα» ποια είναι η γνώμη του για τις τράπεζες, τους νταβατζήδες που λυμαίνονται τη χώρα, τα οικονομικά του κόμματος του… Αντιθέτως, πρέπει να είναι κανείς εγκάθετος συμφερόντων για να μην μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωχήμαχα όχαν διεκδικεί χην ψήφο χων πολιχών.

Έτσι, ο Σταύρος Θεοδωράκης προτίμησε, όπως άλλωστε και το πολιτικό προσωπικό της συγκυβέρνησης, τη ζεστή αγκαλιά των τηλεοπτικών πλατό. Διεκδικώντας, μάλιστα, τιμές πρωθυπουργού! Δεν έχει κι άδικο όμως, αφού έτσι όπως παρουσιάζονται οι ειδήσεις που τον αφορούν στα κανάλια της διαπλοκής, θυμίζουν την προβολή του Κιμ Γιονγκ Ουν από τη βορειοκορεατική τηλεόραση.

Όλες οι εμφανίσεις του θεωρούνχαι θριαμβικές από το Star, το Mega, τον Σκάι, ακόμη κι αν μάζεψαν λιγότερους από 50 ανθρώπους. Κανείς δεν τον ρωτάει «πού θα βρει τα λεφτά» για να βοηθήσει τους ανέργους, όπως υπόσχεται.
Σχεδόν έχουμε λυπηθεί τους αρθρογράφους των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου, που κάθε μέρα πρέπει να εφευρίσκουν κάτι θετικό να γράφουν για το Ποτάμι, μέχρι να καταφέρουν να θολώσουν τελείως τα νερά και κυρίως τα μυαλά (των ψηφοφόρων).

Η επιστροφή του απολιτίκ με άλλα μέσα;

Ο πραγματικός ρόλος του Στ. Θεοδωράκη στη σημερινή κατάσταση είναι να δώσει οξυγόνο στο ασθμαίνον αστικό πολιτικό σύστημα.
Αν καταφέρουν να του δώσουν ένα αξιοσέβαστο ποσοστό στις εκλογές, ρόλος του είναι να παίξει τον ρυθμιστικό παράγοντα είτε συνεργαζόμενος με τις μνημονιακές δυνάμεις, είτε ρίχνοντας δίχτυα προς την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ. Με κάθε κυβέρνηση, φροντίζοντας να μείνουν στο απυρόβλητο οι «προστάτες» του. Το διαβεβαιώνει όχι μόνο η πορεία του ίδιου του Θεοδωράκη, αλλά και στελέχη όπως ο Τάσος Τέλλογλου, του οποίου τα χνάρια είχαμε χάσει στην περίοδο της κρίσης, αλλά βρέθηκε να μπαινοβγαίνει στα επιχειρηματικά γραφεία του Μελισσανίδη και του Μητιληναίου – να φανταστούμε για τις ανάγκες κάποιου ρεπορτάζ…

Όμως, το αμπαλάζ τα κάνει όλα να μοιάζουν διαφορετικά. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα απολιτίκ φαινόμενο που αποδεικνύει το βαθμό διείσδυσης του μάρκετινγκ στην πολιτική.
Μια μοντερνιά με ωραίο αμπαλάζ, ένα πιόνι, που θέλει να μας υπενθυμίσει ότι η αλήθεια βρισκόταν πάντοτε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Η αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας ασφαλώς και δεν προέκυψε από την είσοδο του Θεοδωράκη στα κοινά. Ούτε η πολιτική καριέρα μέσω της τηλεόρασης, με πλέον ρουστίκ παράδειγμα τον Άδωνη Γεωργιάδη, που κατάφερε να αναχθεί σε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος ξεκινώντας από τις τηλεοπτικές πωλήσεις. Ας μην ξεχνάμε τις «σοβαρές απόψεις», όταν εκλέχτηκε ο ΓΑΠ, για τις ικανότητές του στο ποδήλατο και στο κουπί, που θα τον έκαναν καλύτερο από χους άλλους (!) ή τον απολιτίκ ποδηλάτη Αμυρά, που από την τηλεόραση βρέθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, κι από κει στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ. Ακόμη και η προσέγγιση του Λάκη Λαζόπουλου από τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι η μόδα της τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας έχει χτυπήσει και τα κόμματα της Αριστεράς.

Το Ποτάμι μοιάζει η επόμενη λογική (παράλογη) εξέλιξη.
Το Ποτάμι μοιάζει με ένα κοντινό πλάνο του Θεοδωράκη, μια φωτογραφία του με μια γαλότσα στις λάσπες, μπροστά σε μια… απολιτίκ αγελάδα.Ένας γοητευτικός πενηντάρης με φανταχτερό παντελόνι πάνω σε μια βέσπα. Επιστρέφει το απολιτίκ στη μόδα; Ακόμη και στην αστική μας δημοκρατία, έτσι όπως λειτουργεί, η πολιτική ζύμωση προκύπτει συνήθως από κάποιες διεργασίες, από ένα σμίλεμα ιδεών, από την τριβή με την κοινωνία. Προκύπτει από τα πανεπιστήμια, από το συνδικαλισμό, από τις επιστήμες. Τρίχες.
Τελικά προκύπτει από το Mega.

Αντιγραφή απο το Βαθύ Κόκκινο